Boks!
11/05/2022
Door Joon Postma-Sterken
Al twee jaar lang zitten we in het coronagedoe en nu het echt bijna lijkt te verdwijnen, merk ik dat mensen steeds weer dichterbij komen. Dat vind ik weleens lastig.
Zo stonden we laatst weer ouderwets bij een bandje hier in het dorp. Heerlijk in het zonnetje met een drankje, live muziek en de meiden vermaakten zich met vriendinnetjes. Echt genieten! Maar, iedereen stond op elkaar geplakt en als we naar het toilet moesten of een nieuw drankje gingen halen, moesten we echt kruip door sluip door. Ondanks dat ik er enorm van genoot om weer met vrienden bij elkaar te zijn, vond ik het ook lastig.
Het leek weer zo heerlijk gewoon en ‘de goeie oude tijd’ maar tegelijkertijd schoten er allerlei gedachten door me heen. Bijvoorbeeld ‘Wie van deze mensen heeft op dit moment Corona?’ ‘Wat nou als Meijs hier iets oploopt?’
Ook de verjaardagen in onze omgeving worden weer volop gevierd. We kwamen laatst binnen op een verjaardag en de laatste tijd was het steeds normaler dat je dan ‘Gefeliciteerd allemaal!’ de kamer in slingerde. Dus dat deden wij ook deze keer, we dachten er goed vanaf te komen. Uiteraard groetten we het feestvarken en diens directe familie wel persoonlijk.
Maar blijkbaar was de ‘pre-Coronatijd’ weer terug, want het bezoek dat na ons kwam, zei iedereen afzonderlijk gedag, inclusief hand en eventuele zoenen.
Meijs zat naast me terwijl dit gebeurde en voor ik het wist had de nieuwe gast haar hand vast. Meijs keek met een schuin oog naar mij en ik stond even met mijn mond vol tanden. Er schoot door me heen dat ik niet wilde voor haar, maar het kwaad was toen al geschied. Ik wist ook niet goed wat te zeggen.
Thuisgekomen dacht ik er nog over na. Hoe gaan we nu, in deze nieuwe –na Corona- tijd, dit aanpakken? Het was zo lekker rustig voor Meijs de laatste tijd wat betreft virussen en bacteriën. In de tijd dat niemand handen gaf, afstand hield en rekening hield met een eventuele besmetting. Ver voor die tijd was dit voor Meijs ook al belangrijk en stiekem waren we blij dat iedereen dit een tijdje deed. Dat iedereen nu snapte dat onder andere het handen geven, een grote verspreider is van ziektekiemen.
Ik ging overigens solliciteren in de tijd dat er net Corona was. En het was heel gek om me voor te stellen zonder mijn eventuele nieuwe werkgever een hand te geven. Ik verving het door een kort handgebaar in de lucht, heel ongemakkelijk. Toen ik later op mijn nieuwe werkplek kwam werken, was het ook raar om niet een ruimte binnen te stappen en mensen een hand toe te steken. Ik snap dus ook wel hoe gek het is om geen handen te geven. Ik zie nu ook mensen die een boks of elleboog geven, maar dat voelt alsof ik niet serieus genomen wil worden. ‘Hi, -boks- ik ben Joon!’ klink niet als je nieuwe collega maar eerder als iemand die jonger en hipper wil klinken dan ‘ie eigenlijk is.
Ik ben er nog niet over uit wat ik wil. Ik vind het belangrijk om wel echt contact te leggen maar van mij hoeft het niet altijd met een hand.
Meijs vierde trouwens twee weken terug haar negende verjaardag. Ook wij hadden weer een huis en tuin vol en het voelde heerlijk om na twee jaar verjaardagen in stukjes en op afstand, weer een echt feestje te kunnen vieren. Haar verjaardag is ook altijd een moment waarop we terug kijken op alle jaren met haar en de jaren waarin we met CF leven. Ze blies na de kaarsjes op haar taart, twee dagen later ook een prachtige longfunctie. Eentje om echt trots op te zijn. Op naar haar tiende verjaardag!