Dankbaar en trots
01/05/2024
Door Daphne Roubos
Deze blog wil ik heel graag gebruiken om een aantal mensen te bedanken. In het bijzonder mijn vrienden en familie. Zowel iedereen die hier nog is, als de mensen die vanaf boven met mij meekijken en er altijd voor mij zijn geweest. Ook alle artsen, verpleegkundigen en ander ziekenhuispersoneel die ik vanaf mijn derde heb gehad, wil ik bedanken. Stuk voor stuk heb ik mooie gesprekken met jullie gevoerd en adviezen gekregen over het leven. Het was niet altijd leuk om te horen, maar het heeft mij wel gevormd tot de persoon wie ik vandaag de dag ben. En tegen dat 21-jarige meisje dat ik vandaag de dag ben, wil ik zeggen, dat ik ongelofelijk trots ben! Alleen moet ik mij ook één ding gaan beseffen. Het is geen meisje meer, maar ik word eindelijk een volwassen, zelfstandige vrouw.
Ik ben er de laatste tijd achter gekomen dat ik zonder de steun en toeverlaat van alle mensen om mij heen nooit zover was gekomen. Als je vaak in de buurt bent, ga je dingen minder zien, of wordt het vanzelfsprekend. Toch is het zo belangrijk om ze te blijven waarderen als je ze wat minder ziet, om wat voor reden dan ook. Iedereen is druk, heeft een ander tijdsritme of woont op een verre afstand van elkaar. Daardoor spreek je veel vrienden en familie minder. Dat is logisch en begrijpelijk, maar niet altijd leuk. Je moet ervan uitgaan dat het zulke goede vrienden zijn dat je elkaar niet vergeet en de band sterk blijft. Daarom vind ik het super bijzonder hoeveel mensen mij een appje sturen, oprecht geïnteresseerd zijn, of gewoon even willen kletsen of mijn advies willen. Ik kan wel zeggen dat deze mensen mijn vrienden voor het leven zijn, zowel in goede als in slechte tijden.
Ze steunen mij in alles. Zelfs in deze – voor mij ook – nieuwe situatie. Het is namelijk tijd geworden voor iets wat allang op de planning stond, maar nooit kon door CF: zelfstandig en volwassen worden. Na al die uitzichtloze tijd kan ik mijn vleugels uitslaan. Geloof het of niet, maar ik vind het heerlijk om verantwoordelijkheden en verplichtingen te hebben thuis. Het is een plek waar ik mij helemaal op mijn gemak voel en nu ook op mezelf aangewezen ben. Zonder mensen die af en aan in je persoonlijke ruimte komen, omdat er weer voor je gezorgd moet worden. Ik volg een training die ik zelf heb bedacht. De “kan ik op mezelf wonen en voor mezelf zorgen training?” Wassen, koken, schoonmaken en alles wat erbij komt kijken, ik geniet er intens van. Wie had een jaar geleden gedacht, na overstap van ziekenhuis en hele diepe dalen dat zo’n moment ooit nog zou komen? Ik had de hoop wel opgegeven. Continu al die ziekenhuisafspraakjes en de hele dag afhankelijk zijn van anderen. Gesloopt worden door antibiotica, zowel fysiek als mentaal. Het was nodig, want zo ziek was ik in die tijd. Daarom geniet ik nu extra van alles wat ik zelf kan doen. Niet meer van anderen afhankelijk zijn, voelt zo geweldig!
Ik moet huilen als ik dit op papier zet en over mijzelf teruglees. Wat een zware kuttijd heb ik eigenlijk achter de rug, maar toch heb ik altijd zo’n positieve blik gehad op het leven. Gekeken naar wat ik kon en van elke situatie met iedereen het beste gemaakt. Wauw, ik ben niet alleen trots op mijzelf, maar ook op iedereen om mij heen, want ik weet hoe moeilijk ik het jullie soms heb gemaakt! Wij zijn geen opgevers en strijden tot het einde. Juist die mensen heb ik graag om mij heen. Bedankt allemaal! Laat je alsjeblieft nooit tegenhouden door negativiteit van anderen, hoe ver ze soms ook gaan. Jij bent altijd sterker. Op nog veel “gezonde” jaren, mooie gesprekken en liefde. Ik heb iedereen graag aan mijn zijde, voor altijd en eeuwig. Jullie zitten in ieder geval allemaal voor altijd in mijn hart.