Weet wie je echte vrienden zijn
17/01/2024
Door Daphne Roubos
Allereerst wil ik iedereen nog een gelukkig nieuwjaar en een hoopvol 2024 wensen. Dat iedereen zijn dromen en doelen mogen uitkomen. Het voelt alsof ik dit kortgeleden nog in mijn blog heb gezegd, maar dat is alweer één jaar geleden. De tijd vliegt echt voorbij. Op dit soort momenten sta ik ook even stil hoelang ik al met veel plezier blogs schrijf voor de NCFS. Een nieuw jaar zien veel mensen als voordeel. Ik weet niet zo goed hoe ik hier naar kijk, omdat het woord “voordeel” mij nogal kippenvel geeft.
Als je chronisch ziek bent, zijn een hoop dingen anders voor jou. Onbewust wordt namelijk rekening met je gehouden of krijg je versoepelingen. Vaak had ik daar zelf helemaal niet om gevraagd, maar was het echt nodig. Helaas zagen anderen in mijn omgeving dit niet en vonden zij altijd dat ik te maken kreeg met “voordelen”. Velen hadden daar commentaar op, maar wilde wel graag meeliften op die voor mij noodzakelijke privileges. Dit vond ik erg lastig, helemaal toen ik jonger was. Je weet dan niet of ze met je omgaan omdat ze je aardig vinden, of omdat ze er zelf voordeel uit kunnen slepen. Hier ben ik erg verdrietig om geweest en heeft mij ook onzeker gemaakt.
Ik ga even terug naar die tijd. Denk aan alle activiteiten die worden georganiseerd tijdens je schooltijd. De schoolreisjes op de basisschool. Kamp op de middelbare school en ook op mijn mbo werden genoeg activiteiten georganiseerd die je deed met de gehele klas. Ontzettend leuk is dat natuurlijk, tenzij het eigenlijk allemaal best zwaar voor je is.
Dan heb je twee keuzes. Of je doet “normaal” mee net als je klasgenootjes. Dat betekent dan uren in de rij staan voor die ene attractie, alle activiteiten volgen tijdens het kamp en ga zo maar door. Met als gevolg dat je er dan waarschijnlijk weer langere tijd uitligt, omdat het allemaal net te veel was en je CF weer de overhand nam. De andere keus was dat je gebruik maakt van de “voordelen” die je ontvangt als je ziek bent.
Zo kreeg ik een elektrische fiets tijdens fietstochten, hoefde ik niet aan alle activiteiten mee te doen en mocht ik als ik wel mee deed stoppen wanneer ik dat wilde.
Je krijgt ook nog een invalidenkaart als je chronisch ziek bent. Dat is voor als je geen lange afstanden kan lopen etc. Dit gold ook voor rijen van attracties in pretparken. Nu kun je al raden dat de invalidenkaart erg populair was tijdens deze uitjes op school.
Als er dan groepjes gemaakt moesten worden, wilden iedereen altijd bij mij. Zo hoefde zij ook niet lang in de rij te staan. Zelf vond ik dit soort dagen vreselijk, omdat je nooit kon inschatten of ze echt vrienden met je waren om jou of om je “voordelen”.
Zelf had ik hier heel veel moeite mee vroeger. Ik wilde het voor iedereen goed doen en iedereen te vriend houden, maar helaas kan dat nooit. Er is altijd wel iemand voor wie je het niet goed doet.
Inmiddels heb ik dat geaccepteerd en maak ik gewoon keuzes die mij gelukkig maken. Of andere dat nou leuk vinden of niet, maakt mij niks meer uit. Ik weet zelf heel goed wie mijn echte vrienden zijn en wie graag gebruik willen maken van mijn zogenaamde cadeaus zoals velen het ook wel noemde. Het enige cadeau dat CF mij gebracht heeft is de Mindset waarmee ik nu leef en die luidt als volgt: “elke nieuwe dag is een cadeau, pak hem uit en geniet!”