Verpleegkundigen: superhelden undercover
30/04/2025
Door Laura ten Doeschate
Ze zijn er altijd, soms op de achtergrond, maar hun impact is enorm. In deze blog breng ik een ode aan de verpleegkundigen. Aan hen die we liever niet zo vaak zien, maar waar we ons meer dan welkom voelen als we er zijn. Dank voor alle toewijding en zorg.
In november ging één van de CF-verpleegkundigen van ons ziekenhuis met pensioen. Achttien jaar lang was ze werkzaam als verpleegkundig CF-consulent. Toen ik op het jubileum van Stichting TAAI de gepensioneerde ‘verpleegkundige wederhelft’ – lees: deel van dit gouden duo – tegenkwam en vroeg hoe het met haar oud-collega was, vertelde ze dat ze lekker veel aan het reizen was. Toch miste ze het gevoel dat ze een maatschappelijke betekenis had op dat moment.
Ik antwoordde dat ik me dat kon voorstellen, helemaal als je nagaat hoeveel je hebt mogen betekenen in je carrière.
Met een brok in mijn keel zei ik dat ik ervan overtuigd ben dat deze verpleegkundige, met hart voor de vreselijke ziekte van CF, meer betekenis heeft gehad in haar loopbaan dan ze misschien zelf beseft. En dat zij allemaal voor ons als ouders, en ik ga ervan uit voor meer mensen, voor enige vorm van draaglijkheid zorgen.
Verlichting. Relativering. Rust. Bevestiging. Vertrouwen.
Diezelfde twee verpleegkundigen zie ik nog zo binnenlopen in één van de kamers op de medium care toen Daan, van nog geen tien dagen oud, de diagnose CF kreeg. Daar waar ik verstijfd was na dit bericht, met wallen tot op mijn knieën, op de automatische piloot in actie kwam waar nodig en huilend de dag doorkwam, waren zij er. Zij zeiden dat ze hoopten dat hun werk ooit niet meer nodig was. Dat gaf ons hoop. Weliswaar een klein beetje, want er was meer wanhoop dan hoop op dat moment. Dat we ze vaker zouden zien, stond vast en hoewel ze me aardig leken, hoefde dat van mij niet zo. Toch ben ik heel blij dat dit nu de mensen zijn met wie wij korte lijntjes hebben als dat nodig is. En dat als ik bel, ze weten wie ik ben en welk kind er bij mij hoort. Het voelt niet als een nummer, een patiënt. En dat voelt zo niet op de automatische piloot, maar als volledig maatwerk. En daar ben ik, samen met Jos, bijzonder dankbaar voor.
Ook is het voor mij lastig te verwoorden hoe fijn het is om op een niet-fijne plek me zo welkom te voelen. En dat Daan zowat persoonlijk wordt onthaald als hij de afdeling op komt voor een controle. De goedlachse, altijd vrolijke, vreselijk lief uitziende man die Daan meeneemt om zijn longfunctie te meten, weet het altijd voor elkaar te krijgen om Daan zin te laten hebben in het blazen. De kennis opgedaan in de opleiding is één ding, maar de manier van omgaan met kinderen en hun ouders, dat is een vak apart naar mijn idee. Vol bewondering aanschouw ik de benadering en de bijna nonchalance waarmee hij ons en ons dappere kind in beweging krijgt.
Volgende keer wijd ik graag een blog aan al die anderen die om ons heen staan. Want Daan is degene die ongeneeslijk ziek is, maar alle mensen om hem en ons heen, zorgen ervoor dat we er op een zo goed mogelijke manier mee om gaan!
