Stop, wait a minute
10/11/2021
Door Daphne Roubos
Oktober wat ben je snel gegaan! In mijn vorige blog vertelde ik natuurlijk dat ik opgenomen was in het ziekenhuis. Jeetje wat een rollercoaster was dat. Nu zijn we alweer vijf weken verder en is er veel veranderd. Gelukkig ben ik weer thuis, maar nog zeker niet op het niveau waar ik wel graag wil zijn.
Een ziekenhuisopname is altijd zwaar, maar deze opname overtrof alles voor mijn gevoel. Het was een nieuw begin. Achttien jaar betekent een andere afdeling; de volwassenafdeling. Geen tienerlounge, schilderdinsdag, dierendonderdag en lunchvrijdag meer, maar een saaie kamer waar de televisie vier euro per dag kost. De afdeling is niet alleen saai, ook is het op een totaal andere plek. Het AMC en de VU zijn samengegaan, wat voor mij betekende dat mijn opnames vanaf achttien jaar nu in het VU zijn. Een ziekenhuisomgeving is al niet prettig, dus je ‘vertrouwde’ plek moeten verlaten en je overgeven aan een nieuwe, was erg wennen. Deze opstapeling aan nieuwe dingen zorgde ervoor dat ik graag naar huis wilde met mijn infuus. Dit was tot voor kort ook niet iets waar ik voor koos, aangezien er in het verleden weleens wat fout ging. Toch besloot ik het een kans te geven, dus hup weg uit het ziekenhuis en met het hele pretpakket naar huis.
Thuiszorg, ja je hoort het al, betekent zorg vanuit huis. Je zit lekker in je eigen omgeving en nog beter, ik had mijn eigen tweepersoonsbed terug. Zorg vanuit huis was natuurlijk ook wennen, aangezien ik altijd thuis en ziekenhuis gescheiden wilde houden. Gelukkig heeft de thuiszorg ontzettend haar best gedaan, waardoor het voor mij een prettige ervaring was. Voor een volgende keer is dit dus een goede optie. Na nog anderhalve week mocht ik weer los van mijn infuustasje, wat inmiddels mijn maatje in het leven geworden was. Ik gebruikte het zelfs als handtasje waar dus niet alleen de infuuspomp zat, maar ook de typische meiden-dingen.
Als je eenmaal van alle toeters en bellen af bent, ga je meteen weer door. Je hebt een paar weken gemist, maar alles waar je mee bezig was, gaat na de opname gewoon door. School, werk, het geplande Halloweenfeest en natuurlijk mijn tussentijdse toets voor mijn rijbewijs. Je hebt helemaal geen tijd om jezelf rust te geven. Je pakt alles meteen weer op, aangezien de tijd tijdens een infuusopname voor mij stilstaat. Doorgaan is goed, maar nu is het november en denk ik ‘waar is oktober gebleven?’ Het was beter geweest als ik mijzelf wel even die tijd had gegeven, want nu heb ik het even moeilijk.
Als ik dit schrijf, lopen de tranen over mijn wangen. Ik wil altijd positief zijn, maar dat was oktober gewoon even niet. Gelukkig heb ik wel geleerd dat het helemaal niet erg is dat je het even niet meer ziet zitten. Zolang je erover praat en jezelf de tijd geeft om het te verwerken komt het goed. De maand november zit alweer vol met leuke planningen en ik ga gewoon weer vol positieve energie door! Als klap op de positieve vuurpijl kwam mijn zusje ook nog met de volgende lieve woorden: “Het was een rotmaand, maar je hebt doorgezet en moet je kijken waar je nu alweer staat!” Ja zus dat is zo, en weer door.