Niet te stoppen!
23/02/2022
Door Daphne Roubos
31 januari was het zover! Om zeven uur ging de wekker. Normaal ben ik allesbehalve een ochtendmens, maar daar had ik deze keer geen last van. Dit zou een geweldige dag worden. Een dag waarvan ik eigenlijk al wist dat het mijn leven in een positieve zin zou veranderen. Ik pakte mijn spullen en ging opgewekt onderweg naar het ziekenhuis. Doordat ik in de nacht geen hoestbuien meer heb, ben ik energieker dan ooit. Ik heb weer zin om aan de slag te gaan en kan eindelijk nadenken over de toekomst. Een toekomst die nu langer doorgaat dan de verwachte leeftijd van veertig met cystic fibrosis. Ik ben niet meer te stoppen!
Daar was ik dan, oog in oog stond ik met het longfunctie apparaat. Het voor mij onvoorspelbare apparaat, dat mij vaker heeft zien huilen dan wie dan ook. Als ik mij goed voelde was de uitkomst slecht en andersom. Logisch dat ik hartstikke zenuwachtig was, ondanks dat ik mij al beter voelde. Ik wilde bevestiging en die ging ik daar halen ook, daarvoor was het nu eindelijk tijd. Met alle kracht die ik in me had, blies ik zo goed als ik kon. De verpleegkundige en ik keken elkaar aan. Ze begon te glimlachen en zei: “Dat medicijn doet wel goed zijn werk zeg!”. Ik kon dan ook mijn oren niet geloven toen ik hoorde dat mijn longfunctie van 62% naar 82% was gegaan. Gewoon een verbetering van 20%, WAUW! De felicitaties kwamen mij tegemoet. Mijn gesprek met de arts was leuk en voor het eerst hoef ik pas een afspraak te maken voor over een lange tijd. Ze zag aan me dat ik straalde. Ik straalde van trots en blijheid.
Ik doe nu zoveel, omdat ik er gewoon weer energie voor heb. Waar ik voorheen geen 15 uur werken bij de Albert Heijn volhield, loop ik nu 45 uur in de week stage. Bij een mega leuk bedrijf ook nog eens. Nu sport ik niet 1x in de week, maar zeker 3x en op hoog tempo. De cross-trainer is mijn vijand niet meer. Binnenkort ga ik een sportplan opstellen samen met mijn fysiotherapeut, om eindelijk de conditiespiegel hoog te houden. Ik kijk er naar uit om een nog betere versie van mijzelf te worden. Inmiddels ben ik ook alweer een jaartje ouder geworden. Negentien, gewoon het laatste tienerjaar in. Mijn verjaardag was een groot feest. Op dag zelf had mijn vriend een nachtje weg geregeld in een mega mooi hotel. Heerlijk om er even tussenuit te zijn, alleen maar genieten. Verder heb ik 12 februari een feestje gegeven met familie en vrienden. Het was zo gezellig om weer samen te zijn met iedereen die ik liefheb.
Op dit moment ben ik gelukkiger dan ooit. Ik geniet van het leven en doe alles waar ik zin in heb. Het gaat goed met mij en ik ben niet meer bang. Het klinkt misschien gek, maar ik ga nu eindelijk leren anders om te gaan met mijn CF. Ik ben niet meer ziek, maar gewoon iemand die net als elk ander af en toe een pilletje moet slikken. De toekomst ligt aan mijn voeten. Ik voel het en ben er klaar voor!