Kippenvel…
11/10/2023
Door Ron Wever
Het is zaterdagavond en we passen op onze kleinzoon, die al heerlijk in dromenland is. Toen ik van de slaapkamer naar beneden liep, bedacht ik me dat het weer mijn beurt is om te bloggen. Dus: laptop op schoot en mijn twaalfde blog schrijven. Een heel jaar is alweer bijna voorbij, waarin veel is gebeurd en waarin ik veel heb geschreven. Wanneer deze blog uitkomt, zijn we met de hele familie net begonnen met klussen in het gloednieuwe huis van mijn zoon Roy en zijn vriendin Isa. Mooi om terug te kijken naar alle onderwerpen die voorbij zijn gekomen. En op het moment dat ik denk: ‘de onderwerpen raken een beetje op…’. Schud ik toch weer een nieuwe blog uit mijn mouw.
Al tikkend denk ik terug aan een moment in het bos in Schoorl, nadat we met onze kleindochter een kabouterroute liepen. Het is zo’n half jaar geleden, toen ik op een mooie vrijdagmiddag oog in oog stond met een oude arts van Roy. Nog uit de tijd dat hij werd behandeld in het Medisch Centrum Alkmaar, inmiddels Noordwest Ziekenhuis Alkmaar. We keken elkaar aan en dachten precies hetzelfde: ‘ik ken jou, maar weet even niet waarvan.’
Het was immers zo’n twintig jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. We liepen op elkaar af en spraken dat ook uit. Ik zei dat ik de vader van Roy was en toen viel alles op zijn plek. Kippenvel overviel me, zo mooi vond ik het om hem na al die tijd weer te zien. We hebben een tijdje staan praten. Ik vertelde dat het geweldig gaat met Roy en ik voelde een brok in mijn keel opkomen.
Ik kon eigenlijk niet eens meer op zijn naam komen, maar daar kon ik tijdens het gesprek omheen draaien. We gaven elkaar een hele stevige hand, wensten elkaar het beste en gingen ieder weer onze eigen weg.
Een moment wat behoorlijke indruk maakte, puur gebaseerd op wat hij voor ons en voor Roy heeft betekend. Misschien ook omdat het zo goed met hem gaat, dan kun je makkelijker praten en denken. Een bevlogen dokter was het, hij deed ‘gewoon’ zijn werk, maar toch… Na zo’n moment besef je maar weer eens hoe gelukkig we mogen zijn met deze mensen, maar ook hoeveel mazzel we hebben dat het in ons land zo goed is geregeld. Dát vergeten we wel eens en mag vaker beseft én gezegd worden.
Ook met de dure medicijnen, iedere dag weer, mogen we onszelf gelukkig prijzen dat die er zijn. Dat heel veel mensen zich daarvoor inzetten, niet alleen om het te onderzoeken, maken of vergoeden, maar ook om het daar – waar nodig – toe te passen.
Het was daarom bijzonder dat ik de dokter nog een keer kon vertellen hoe het nu met Roy gaat. Zijn naam schoot me een paar dagen later pas te binnen… Een mooi onverwacht kippenvelmoment, op een heerlijke vrijdagmiddag in de bossen van Schoorl.