Hoop en verwachting
12/04/2023
Door Merav Pront
“In september word ik vader”, zegt hij. Hij leunt zo zwaar op zijn kant van het wankele bistrotafeltje dat onze drankjes bijna omvallen. Voor de tweede keer vanavond. Die typische onhandigheid is waar ik ooit voor viel. Bijna tien jaar geleden smolt mijn hart ervan. Nu is het slechts een van de dingen waarvan ik me herinner dat mijn hart er ooit van smolt. Ik kijk naar de plakkerige kringen opgedroogd bier op het tafelblad. “Sorry, maar ik ga nu huilen”, zeg ik dan, ten overvloede. Want mijn tranen waren er al lang voor ik ze aankondigde.
Toen ik een paar weken geleden op het internet las dat sommige vrouwen met CF verminderd vruchtbaar zijn, huilde ik niet. Ik zat in mijn eentje op de grond naast de bijzettafel, met mijn rug tegen de bank, het witte licht van mijn telefoonscherm fel in mijn schemerige woonkamer. Het slijm in de baarmoederhals kan zo taai zijn dat zaadjes er niet goed doorheen komen, las ik. Kinderen worden vaak ziek en dat kan gevaarlijk zijn voor moeders met CF. En wat doe je als je dood gaat? Is je partner dan bereid de zorg voor het kindje alleen te dragen?
Het verbaasde me dat ik dit alles niet eerder had uitgezocht, maar het emotioneerde me niet. Ook niet toen ik een kleine week later met mijn vriend op de longpoli zat om er met mijn dokter over te praten. Onder meer omdat ik elexacaftor/tezacaftor/ivacaftor (Kaftrio) gebruik, is er een goede kans dat ik gewoon vruchtbaar ben, zei ze. Maar dat ik mijn baby CF zou kunnen geven, daar moest ik wel rekening mee houden.
Merav als baby
Na de afspraak hebben mijn vriend en ik nagepraat in een café in de buurt van het ziekenhuis. Om uit te sluiten of onze baby CF zou kunnen krijgen, zou hij een dragerschapstest moeten doen, had de dokter gezegd. Maar in het café vertelde ik hem dat ik niet wilde weten of hij drager was. Dat ik er eerst absoluut zeker van wilde zijn dat ik überhaupt kinderen wilde, voordat ik te horen zou krijgen of die kinderen misschien wel net zo ziek zouden kunnen worden als ik. Op dat moment voelde ik me sterk en vastbesloten. Alsof ik er hoe dan ook wel uit zou komen. En dat als het allemaal niet zou lukken, ik dat minzaam zou accepteren.
Toch moet ik vooral aan mijn eigen lichaam denken nu mijn ex mij vertelt dat zijn vriendin zwanger is. Of ik kinderen wil, weet ik nog steeds niet. Maar nu ik zie met wat voor zelfzekerheid en overtuigd optimisme hij naar de toekomst durft te kijken, zie ik pas hoeveel hobbels ik zelf nog te nemen heb. Dat ik waarschijnlijk nooit helemaal zeker zal weten welke keuze voor mij de juiste is, ligt voor een deel vast gewoon aan wie ik ben. Maar misschien is wie ik ben ook wel een beetje wie mijn CF me gemaakt heeft. Blijkbaar had ik het geluk van een ander nodig om me bewust te worden van mijn eigen verdriet.
Het café is rumoerig genoeg om relatief ongemerkt een stilte te kunnen laten vallen, maar toch ben ik nu al minutenlang met een hoop gestotter en gestuntel aan mijn ex aan het uitleggen waarom ik huil. Wie is hier nou onhandig? “Ik ben heel blij voor je”, zeg ik ten slotte. “Je gaat een geweldige vader worden.” Ik droog mijn tranen aan de mouw van mijn trui en weet dat ik het meen.