Energiecrisis: afweer vermist
15/10/2025
Door Arian Visser
(Noot Arian) Waarschuwing: deze blog kan chagrijnig maken.
Ik blader weinig door mijn tijdlijn op Facebook en iets plaatsen doe ik nooit. Ik drink dan ook zelden wijn op een zonnig terras – ik drink überhaupt geen alcohol – en heb ook geen leuke hond of een plezierig paard, waarvan ik opgewekte prentjes zou kunnen posten. En kond doen van (red. op de hoogte houden van) onze vakanties doe ik maar beter helemaal niet. Als we al op vakantie gaan, maken we vooral heel stomme foto’s die bewogen en onderbelicht zijn, genomen bij slecht weer en met serieuze gezichten waar de vakantiestress vanaf druipt.
Lage salie
De laatste weken maak ik sowieso dingen mee, die op sociale media niet eens bestaan. Een onophoudelijke sloot aan fysieke klachten dendert over me heen. Ik zocht nog wel even naar de combinatie van trefwoorden zoals koortspiek, diarree, misselijkheid, nog meer diarree, gewrichtspijn, ‘verstobde deus’, keelpijn, alles tegelijk en altijd moe, maar kwam niet veel verder dan een bezorgde tijdlijn van het RIVM, een waarschuwing voor parasieten van een louche dierenarts en iemand die ‘lage salie OLIE’ verkoopt tegen twintig klachten (alleen via chat te bestellen!), waarvan ik er opvallend veel herkende trouwens.
Best nog wel leuke zomervakantie...
We waren half augustus amper terug van Engeland – op zich trouwens best een leuke zomervakantie – toen mijn vrouw corona kreeg. Nu moet je weten dat ik, wanneer hier een gezinslid ziek wordt, steevast enkele dagen in de prettige illusie kom te verkeren dat ik de dans ‘deze keer’ ontspring. Door de afweeronderdrukkende medicijnen reageert mijn lichaam vertraagd op infecties en de eerste dagen gebeurt er niks. Terwijl het gezin dan stuiptrekkend over de grond kruipt, voel ik me even helemaal de chef. Om na enkele dagen natuurlijk alsnog voor de bijl te gaan met klachten die vervolgens – en dat zou je een klein nadeel kunnen noemen – wekenlang aanhouden, me volledig uitputten, leegknijpen en van ellende jammerend ter aarde doen zijgen. Na 22 jaar is mijn afweersysteem tot de grond toe murw gebeukt, zo lijkt het.
Daar kan ik wel wat chagrijnig van worden.
Bij immuungecompromitteerden (dat klinkt sowieso al alsof je stuk bent) staat voor corona al snel zeven weken hersteltijd. Je zou kunnen redeneren dat ik er nu zo ongeveer wel vanaf zou moeten zijn, maar dan reken je buiten de waard: onze liefdesbaby van zeventien jaar oud. Sinds de zomervakantie frequenteert ze weer dagelijks de middelbare school en met haar, honderden andere pubers die de hele dag hoesten en proesten. Dochterlief neemt dagelijks van alles mee naar huis, waarvan ik meeprofiteer. Van enige genezing is hier de afgelopen weken dan ook nauwelijks sprake. Ruim acht weken inmiddels, ofwel 56 dagen en dus 15% van 2025, ben ik reddeloos overgeleverd. En dan moet de winter nog beginnen. Als bonus kreeg ik vorige week een gebroken rib, toen mijn dochter me onverwacht stevig omhelsde. Serieus. Hoeveel osteoporose kan een mens hebben (zie ook mijn vorige blog).
Met dit tranendal zou ik de algoritmes van sociale media laten vastlopen. Ook echte mensen, vrienden en bekenden houden er overigens niet zo van. De eerste weken ging dat nog wel, maar de meesten blijven niet lang geïnteresseerd in andermans droefenis. Ze hebben genoeg aan hun eigen trammelant en raken anders wel aan hun treurtax door de sores die over ons wordt uitgestort via Neerlands, all-you-can-eat-actualiteitenrubrieken.
Voor de duidelijkheid, voor mezelf geldt natuurlijk hetzelfde en bovendien, ik vertel niet graag voor de zoveelste keer dat ik nog altijd in een constante bijna-doodervaring zit. Dat ik soms urenlang op de bank voor me uit zit te staren, in de hoop dat ruimtewezens me teleporteren naar oorden waar wel energie heerst. En bij elke beweging door het plafond ga van de pijn, vanuit de krochten van mijn gebroken tonthorax. Dat is gewoon een stom verhaal.
En zo jok ik me soms door deze periode heen, zelfs tegen mijn eigen gezin. Dat het ‘al wat beter gaat’ en ik ‘vandaag minder moe lijk te zijn’.
Maar met Arian gaat het sinds Engeland nog altijd knudde. Hij maakt zich soms zorgen en vraagt zich af of de energie ooit terugkomt.
En in de diepste spelonken van de nacht, droomt hij van Mark Zuckerberg die zijn donorlongen komt halen en vermorzelt in nietsontziende algoritmes.
