Einde zomertijd
29/10/2025
Door Jill Oosterbaan
Volop heb ik genoten van de zomer. Maar tegen het einde begonnen de kwaaltjes zich toch op te stapelen. Mijn lijf floot me steeds vaker terug, grenzen werden steeds sneller bereikt. Ik wilde nog zo graag, maar het lukte niet meer. Stikbenauwd was ik tijdens een wedstrijd met mijn paard waar ik me supererg op had verheugd. Prednison heeft tijdelijk een boost gegeven zodat ik nog wat dingen kon doen deze zomer die ik nog graag wilde doen. Daarna was het toch echt tijd om me te melden in hotel Haga.
Alleen was er één probleem: ik had maar twee weken de tijd. Daarna wilde ik echt supergraag een weekendje weg met mijn paard. Want ik had in Overijssel de wedstrijd van het jaar gepland staan: Boscross Broekelo. Een crosswedstrijd dwars door het bos heen over een route van 5,5 kilometer. Dit wordt maar één keer per jaar georganiseerd en vorig jaar moest ik me ook al afmelden. We hadden er een weekendje weg van gemaakt omdat het erg ver rijden was. De dokter was begripvol: als er niks geks zou gebeuren, kon ik gaan. Daarna zouden we dan kijken of we de kuur zouden verlengen of dat ik thuis kon blijven.
De dag voordat ik eigenlijk naar huis zou gaan, zei de dokter na het wekelijks groot overleg: nou dan kijken we volgende week even of je naar huis kan voor je weekendje weg. Ehm, excuse me? De dokter dacht dat ik de week erna pas weg zou gaan. Gelukkig is ze de moeilijkste niet dus mocht ik alsnog de volgende dag naar huis. Na één dag thuis vertrok ik met drie stalgenoten naar Overijssel waar we echt een fantastisch weekend hebben gehad. Toen ik zondagavond thuiskwam, begon wel meteen de ellende weer, bloed. Erg verbaasd was ik natuurlijk niet. Maar ik baalde wel.
De dag erna heb ik de griepprik gehaald. Dit doe ik van kinds af aan al ieder jaar. In al die jaren ben ik er één keer ziek van geweest. Dus ik zag er niet echt een probleem in om dat toch te doen. Maar mijn immuunsysteem nam het me niet heel erg in dank af (al kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen dat het daardoor komt). Een dag later had ik een flinke koortslip en een paar dagen later een oogonsteking. En ik voelde me gewoon echt niet top. Dat laatste zal denk ik niks met de griepprik te maken hebben, die is inmiddels ook al anderhalve week geleden. De koek is een beetje op. Of ik voel me nog zo omdat de behandeling gewoon nog niet af was en ik dus nog steeds last heb van de infectie; of misschien probeert mijn lijf me duidelijk te maken dat je niet twee weken in het ziekenhuis kan liggen en dan meteen vol gas alles kan gaan doen. Want een week na ons weekendje weg ging ik alweer op springwedstrijd (waar ik ook weer lekker benauwd was). Met al die activiteiten met mijn paard heb ik een hartslag van rond de 200. Mijn hoofd wil zo graag, maar mijn lijf zegt duidelijk: NEE.
30 oktober heb ik controle in het ziekenhuis. De vraag is of een langere antibioticakuur voor nu de oplossing is, of ik me daar echt beter van ga voelen, en zo ja hoelang we dan weer gaan behandelen. Dat gaan we bespreken. Ik sta nog steeds achter de keuze die ik gemaakt heb om dat weekendje weg te doen. Dat is het me gewoon waard geweest. Ik had alleen wel stiekem gehoopt dat ik daarna gewoon lekker alles weer op kon pakken. Voor nu is het even afwachten tot welke conclusie we komen de 30e.
