Een hoest en een glimlach
26/11/2025
Door Laura ten Doeschate
Soms denk ik: waar moet ik nu over schrijven? Alles gaat eigenlijk zo goed met Daan. Zijn CF lijkt even op de achtergrond, alsof het ons een tijdje gunt om ‘gewoon’ te leven zonder zorgen rondom gezondheid.
En dan, ineens, dat geluid. Een hoest.
Niet zomaar een hoest, maar eentje waarvan je meteen hoort dat hij niet bij één keer blijft. Het prikkelt, het herhaalt zich, en ik zie hoe Daan zijn gezicht vertrekt en zijn hele lijf zich inspant. Arme knul. Het is zo’n moment waarop je als ouder tegelijk bezorgd en strijdlustig wordt. Je wilt hem beschermen, je wilt het wegnemen, maar je weet dat je dat niet kunt. Het enige wat je kunt doen is er zijn, naast hem, en hopen dat het snel weer beter gaat.
Schouders eronder, dit gaan we rocken! Want na het extra vernevelen verandert die droge, schrale hoest langzaam in iets anders. Het wordt een hoest waarbij je bijna kunt zien hoe het taaie slijm omhoog kruipt. Dat Daan zo sterk en doortastend is. En wij juichen. Niet altijd hardop, maar wel altijd vanbinnen. Weg ermee, dat taaie slijm! Het is een vreemd soort vreugde: blij zijn om een hoest, omdat het betekent dat er iets loskomt.
Het blijft een gekke balans. Verdrietig zijn om een hoest, omdat het ons eraan herinnert dat CF nooit echt weg is. Want hoe goed het ook gaat, hoe normaal het soms lijkt, er is altijd dat besef dat het zomaar kan omslaan. Dat een dag die licht en luchtig begon, ineens met grote zorgen kan eindigen.
We besluiten Daan een dag thuis te houden. Niet per se omdat hij niet naar school wil, maar omdat we ons kunnen voorstellen dat het hoesten de les verstoort en hij maar doorgaat en doorgaat, het hoesten ondergaat hij en hij gaat door met de alledaagse dingen. Zelf tijdens een hoestbui. Maar ook dat hij zelf gaat voelen dat hij anderen stoort. En dat willen we hem besparen. Hij kan er niets aan doen. Het is een last die hij niet zou moeten dragen, maar die er toch is.
Voor ons als ouders is dát misschien nog wel het moeilijkste: weten dat hij zich bewust is van iets waar hij geen controle over heeft. Dat hij zich kan gaan afvragen of anderen hem vervelend vinden, terwijl hij alleen maar probeert adem te halen. Het is een gedachte die pijn doet, omdat je je kind zo graag wilt beschermen tegen dat gevoel.
En toch zijn er ook momenten die ons dragen. Het moment dat de hoest verandert. Het moment dat hij weer even ademhaalt met meer ruimte.
CF zal er altijd zijn. Het zal zich altijd laten horen, soms zacht, soms hard. Maar het bepaalt niet alles. Want er is ook Daan, met zijn kracht, zijn lach, zijn leven.