De omgekeerde wereld…
29/03/2023
Door Ron Wever
Veertien jaar geleden is het, dat Roy en ik de ‘afspraak’ maakten om ooit de grote Dam tot Damloop te gaan lopen. Ik moet eerlijk zijn, toen we elkaar dat beloofden in alle euforie, dat ik in mijn achterhoofd ook dacht, dat dat er waarschijnlijk niet van zou komen. De ruim 6 km van toen was al een prestatie van formaat, gezien zijn CF en conditie, laat staan meer dan 16 km en de verwachtingen van zijn gezondheid destijds voor over 10 jaar.
Maar goed, toen het eenmaal die 10 jaar verder was zagen we zelf ook in, dat de grote loop het niet ging worden al was het wel leuk geweest natuurlijk. We waren meer aan het joggen, wandelen en bijpraten, iets wat ook goed is voor de conditie en dat lukte altijd. Het ging ons meer om het voldane gevoel, ongeacht de afgelegde afstand en dat we weer even waren bijgepraat.
Toen kwamen de jaren van Corona, was er niet eens een Dam tot Damloop en werd het idee om in training te gaan vanwege een verbeterde conditie wel wat levendiger, maar serieus werd het nooit. Totdat in januari 2022 het nieuwe medicijn zijn intrede in Roy’s leven deed. Dat veranderde echt alles. Na ruim een week gebruik van de medicatie werd de wonderbaarlijke verandering merkbaar en konden we met gemak 4 á 5 km lopen zonder dat er fluimen in de toppen van de struiken bleven hangen en er nagenoeg niet meer werd gehoest tijdens het lopen.
Het tennissen ging onophoudelijk door, waarbij de ene na de andere sprint moeiteloos werd aangegaan en ook het lopen ging dus makkelijker. Toch zijn we met dat laatste gestopt, omdat het niet echt nodig was en het tennissen leuker, het móeten lopen was er af. Heerlijk dus en wat een onwerkelijke luxe dat we die keuze konden maken.
Toen de vooruitgang maar door bleef gaan, heb ik het balletje opgegooid hoe hij er over dacht om onze afspraak van inmiddels veertien jaar terug op te pakken. Een bizarre gedachte dat we dit ooit zouden kunnen gaan doen en dus zijn we afgelopen januari begonnen met lopen.
Een trainingsopbouw gemaakt, iedere week een keer lopen en absoluut samen. Niet dat we bij een blessure van een van ons, alleen moesten lopen. Ongezellig en we doen het immers sámen.
Dat het een behoorlijke uitdaging is, dát is inmiddels wel duidelijk, zeker omdat ik zelf óók veertien jaar verder ben. We lopen ’s avonds na Roy zijn werk en zo worden dat behoorlijk lange dagen voor hem. Half zeven thuis, even eten en dan nog hardlopen omdat het vaak tussen veldvoetbal en zaalvoetbal door verdeeld moet worden om evengoed wat rust tussendoor te hebben.
Vorige week hebben we ruim 7 kilometer gelopen en dacht ik bij mezelf jaja paps, het wordt een beetje de omgekeerde wereld. Hij is gewoon fitter, loopt makkelijker, goeie conditie en evengoed gaat het praten onderweg gewoon door. Roy vroeg me na een tijdje of het met me ging en voelde ik z’n hand om me een steuntje in de rug te geven. Wat een moment bedacht ik me later, dat hij er nu zo voor staat.
We gaan het schema de komende maanden uitbouwen, met iedere twee weken één kilometer meer, tot aan de Dam tot Damloop in september.
Natuurlijk is het allemaal afwachten hoe het verder zal gaan, maar het positieve gevoel pakken we iedere dag weer en dan maakt het mij écht niet uit dat het vergeleken met veertien jaar terug…. de omgekeerde wereld is.