Afscheid
13/12/2023
Door Merav Pront
De laatste keer dat ik in het ziekenhuis werd opgenomen, was in april 2019. Eigenlijk was ik al heel lang ziek, maar elke keer als ik weer een kuurtje floxapen voorgeschreven kreeg, leek ik even op te knappen. Een opname werd dus alsmaar uitgesteld. Tot mijn dokter besloot dat het zo niet langer ging. Schoorvoetend liep ik de kille ontvangsthal van het ziekenhuis binnen. Voor de zoveelste keer, dacht ik toen nog.
Ik weet nog dat ik op een zonnige middag met mijn infuuspaal naar het pleintje voor de ingang was gesjokt om een frisse neus te halen. Er kwam een jongen naast me staan met gel in zijn haar en een brandende sigaret in zijn hand. “Je mag hier niet roken”, zei ik mat. “Heb je er last van?” vroeg hij vinnig. Rood van woede had ik naar mijn infuuspaal gewezen. “Ik heb een longontsteking”, zei ik. “Dit is een ziekenhuis!” Boos had hij de mouwen van zijn overhemd opgestroopt en was hij weggebeend. Dat er zulke onuitstaanbare mensen op deze aarde rondlopen, verdient een verhaal op zich. Maar dat kom ik hier nu niet vertellen.
Want mijn punt is: de laatste keer dat ik in het ziekenhuis werd opgenomen was het 2019. Dat is nu dus bijna vijf jaar geleden. Wat ik toen niet wist, is dat die opname mij het zetje zou geven dat ik nodig had om lange tijd stabiel te kunnen blijven. Jarenlang kon ik met alleen een onderhoudsdosis doxycycline vooruit. En sinds ik anderhalf jaar geleden met ivacaftor/tezacaftor/elexacaftor (Kaftrio) mocht beginnen, heb ik zelfs dat niet meer nodig.
Ik zal niet beweren dat ik genezen ben. Ziek zal ik waarschijnlijk altijd blijven. Maar sinds een paar maanden durf ik wel te zeggen dat ik me zelden nog ziek vóél. Het is een wonder dat me overviel en overkwam en nu is het er gewoon. Misschien begrijpen sommigen van jullie wel wat ik bedoel, als ik zeg hoe speciaal het voelt om plots zo doodnormaal te zijn.
Schrijven is wat ik het liefste doe. Dat is altijd zo geweest. Als kind al maakte ik krantjes voor mijn familie en schreef ik volledige romans in tekstbestanden op mijn oude pc.
Nu ben ik journalist en schrijver van beroep en ik weet werkelijk niet wat mij beter past dan dat. Toch ben ik er gaandeweg wel achter gekomen dat niet iedereen die goed vertellen kan, ook iets belangrijks te zeggen heeft.
Sinds ik me beter voel, ben ik gaan twijfelen of mijn verhalen nog wel thuishoren op de website van de NCFS.
Of dat ook zo is weet ik niet, maar het feit dat ik er al zo lang over nadenk, zegt mij eigenlijk genoeg. Bovendien heb ik inmiddels twintig blogs geschreven en is het misschien simpelweg tijd voor iets nieuws – zowel voor jullie als voor mij. Écht goede journalisten weten wanneer stil te zijn – en vooral wanneer iemand anders het woord verdient.
Bijna precies twee jaar geleden werd mijn eerste blog gepubliceerd. Vandaag lezen jullie mijn laatste. Niet omdat ik niet graag voor jullie geschreven heb – tussen al mijn andere schrijfwerk door waren mijn blogs mijn leukste en dankbaarste klus. Toch denk ik dat het tijd is dat ik het stokje overdraag aan iemand met andere, nieuwe verhalen. Ik kan nu al niet wachten om ze te lezen.
PS Heb jij een idee over waar je mijn verhalen wél graag terug zou willen lezen? Laat dan een reactie achter onder de post van de NCFS of stuur me een dm op Instagram @meravroza.