Wees een beetje lief tegen elkaar
11/01/2023
Door Joon Postma-Sterken
Als je een kind krijgt, kan niemand je vertellen hoe dat écht zal zijn. Mensen zeggen dingen als ‘Geniet ervan, het gaat zo snel’, maar niemand vertelt je over de momenten dat je het even niet weet na slapeloze nachten met je baby. In ons geval was dat niet anders. In de weken na de geboorte van onze oudste dacht ik wel eens ‘Waarom vertelde niemand hoe het écht is?? Ik voelde me soms echt een beetje bedonderd, hoe blij ik ook was met mijn lieve baby. Ons leven ging nooit meer hetzelfde zijn, altijd een kind om voor te zorgen.
Toen Meijs werd geboren waren we voorbereid, we wisten immers al hoe het was om ouders te zijn. De opmerkingen waren toen vooral ‘Oooh zo’n tweede doe je er gewoon even bij!’ Dat bleek in ons geval helaas niet zo te zijn, want ons tweede meisje had CF. Ons tweede kind, waar we volgens anderen wat makkelijker en relaxter mee om zouden gaan ‘want het was de tweede’, was juist het kind waarbij we extreem bezorgd waren. In de eerste weken na de diagnose mochten omstanders amper in de kinderwagen kijken en haar handje vastpakken was helemaal uit den boze.
Ouders onderling kunnen soms best heftig zijn. Iedereen kent de moedermaffia als het bijvoorbeeld gaat om het geven van borstvoeding. Als ouders bekijken we elkaar bij het maken van keuzes voor onze kinderen en we vinden daar wat van. Soms spreken we het uit, soms houden we onze mond. En dat terwijl we allemaal weten hoe kwetsbaar je bent als ouders. Niemand weet hoe het echt is om kinderen te hebben, tot het moment dat je ze hebt. Tot het moment dat je soms keuzes maakt, waarvan je denkt ‘ Is dit wel de juiste?’. Waarom moeten we elkaar daarbij bekritiseren? Je kunt ook vragen stellen waarom een ander een bepaalde keuze maakt en vervolgens misschien wat meebewegen. Je hoeft je eigen standpunt niet overboord te gooien om te kijken wat er voor goeds zit in het standpunt van de ander. Soms is het goed om uit te spreken dat je het niet eens bent met elkaar; even goede vrienden.
Als blogger heb ik ook ervaren dat andere ouders naar mij keken. Soms waren ze het eens met wat ik schreef, herkenden ze er iets in, een enkele keer kreeg ik te horen dat ze het anders ervaarden of deden. Dat is echt oké. Al onze kinderen zijn verschillend, wij als ouders zijn ook anders. Ik probeer dan te denken dat ieder van ons de keuzes maakt uit liefde en zorg voor zijn kind, wat de keuze ook is. En dat we allemaal van niks weten, we wisten immers allemaal eerst niet hoe het is om ouders te zijn.
Ik kijk liever naar hoe we er voor elkaar kunnen zijn, in plaats van elkaar te bekritiseren. Zoals afgelopen vrijdag. Wij waren in de Efteling en kwamen er tot onze grote schrik achter dat we de capsules met enzymen kwijtgeraakt waren. En zonder de capsules, geen eten voor Meijs. Gelukkig was daar Facebook en ik plaatste een oproepje in de groep voor CF-ouders. En ja hoor, in no time kwam er een reactie en was diegene zo lief om een potje langs te brengen. Het heeft onze dag gemaakt, wat fantastisch!
Of alle keren dat andere CF-ouders mij benaderden om te vragen hoe wij iets met Meijs hebben opgelost. Ik vertel het graag, maar vertel ook altijd dat ik de wijsheid niet in pacht heb, ik doe nog steeds maar wat; altijd uit liefde en zorg voor Meijs.
Dit was mijn laatste blog voor de NCFS, het is tijd voor een nieuwe blogger. Ik heb met veel plezier onze verhalen over CF gedeeld en ik hoop dat er mensen zijn die er wat aan gehad hebben.