Vergeet vandaag niet te lachen
05/10/2022
Door Ron Wever
We kunnen de krant niet openslaan, de telefoon niet aanzetten of de tv aandoen of het gaat over steeds dezelfde zaken die zich op het ogenblik in de wereld of in ons eigen land afspelen. Energieperikelen, oorlog, asielzoekers etc. etc. Allemaal onderwerpen die natuurlijk zeer serieuze zaken zijn, waar we niet zomaar aan voorbij kúnnen of mógen gaan, dat moge duidelijk zijn, maar toch…
Iedere dag, loop ik op mijn werk een paar kantoorruimtes in, zowel in de kas als in het hoofdgebouw en daar heb ik jaren terug op beide deuren een sticker geplakt van de Cliniclowns. Dit heb ik gedaan, omdat zij Roy meerdere keren hadden opgevrolijkt door een bliksembezoek tijdens zijn opnames in het ziekenhuis. De sticker met de rode clownsneus die hopelijk zijn werk doet, even een glimlach op ieders gezicht. Of in ieder geval even laat denken, heb ik nog gelachen vandaag? Al was het maar een klein beetje.
Nu ik in deze verhalen intik, denk ik vaak terug aan de afgelopen 27 jaren, hoe we die beleefd hebben. Natuurlijk ging het niet altijd lekker, hebben we zeker in de eerste jaren heftige tijden meegemaakt, moest Roy geklopt worden om het taaie slijm los te werken en waren we met regelmaat in het ziekenhuis te vinden. Van MCA Alkmaar, naar het AMC Amsterdam zijn we vervolgens naar het UMC Utrecht gegaan, waar Roy nog steeds onder controle is.
Gaandeweg de jaren werd Roy een jongen, die nooit klaagde over zijn CF, over wat hij daar allemaal voor moest doen en ook weleens voor moest laten. Zijn insteek ten aanzien van CF, legde hij op 10 jarige leeftijd ondubbelzinnig bij me neer toen ik hem tijdens een opname vroeg, wat hij er allemaal van vond dat hij CF had en wat er allemaal met hem gebeurde. ‘Pap’ zei hij…’het is nu eenmaal zo’…
Ook werd hij een jongen, die een klik moest hebben met de arts of met het verplegend personeel en daar was humor absoluut de nummer 1 om hem te “vangen”. Gelukkig zijn we heel veel van dit soort mensen tegengekomen in de loop der jaren, wat het ziekenhuisbezoek aangenamer maakte, echt geweldig.
Roy in 2006
Wanneer wij dan naar het ziekenhuis gingen, zat zo’n bezoek ook vol met meligheid en de slappe lach of in ieder geval een kleine glimlach. Zo deden we standaard wie het langst recht over de groene, blauwe of rode lijnen kon lopen terwijl we het elkaar natuurlijk af en toe moeilijk maakten. In de lift regelmatig expres de verkeerde etage indrukken of hij liep vlak voor me de verkeerde gang in. Tijdens het wachten in de wachtkamer was het standaard ‘wedden’, op wat voor kleur schoenen of sandalen de eerstvolgende verpleegster zou dragen.
Toen Roy voor langere tijd in het AMC Amsterdam moest blijven, hebben we eerst een grote AZ-poster opgehangen, wat precies het uitzicht op het voetbalstadion aldaar wegnam en heb ik hem een cd gegeven, met daarop muziek om te lachen. Van André van Duin tot Urbanus en weet ik allemaal wat meer, om een grijns op z’n gezicht te krijgen tijdens zijn opname.
Jaaaaaaaren later, toen Roy een eigen auto had en ik die wilde gebruiken, haalde ik die op. De auto gestart en de radio aan………..had hij de cd op scherp gezet en André van Duin begon te zingen….fantastisch! Ik pakte het hoesje van de cd en een vette grijns kwam op mijn gezicht. Heerlijk.
En zo wil ik dit verhaal ook eindigen…
Die Cliniclowns hebben Roy en daardoor ons ook zoveel plezier gegeven, door even die glimlach op ieders gezicht te doen toveren en weer door te kunnen.
Vergeet vandaag niet te lachen, al is het maar een heel klein beetje.