Mijn lichaam en ik
01/06/2022
Door Merav Pront
Vanochtend nam ik twee roze pilletjes en daarna ging ik op pad. Zittend op de onderste traptrede deed ik mijn schoenen aan, met één arm in mijn jas trok ik de voordeur achter me dicht. Toen ik op straat liep met mijn handen in mijn zakken en mijn haar in de wind voelde ik opeens dat ik een lichaam had.
Een lichaam dat kan staan, kan lopen, en kan rennen. Als ik iets denk kan mijn lichaam het zeggen. Of roepen of schreeuwen, met een fronsend gezicht. Mijn lichaam maakt tranen voor mij als ik verdrietig ben. En als alles weer goed is kan ze lachen en juichen. Ze glimlacht een beetje terwijl ik eraan denk.
Ik steek over en voel de zon op mijn gezicht. Mijn lichaam kan voelen en ik vind het zo knap. Ik voel mijn voeten in mijn schoenen en mijn benen in mijn broek. Ik voel zelfs mijn tong in mijn mond als ik er mijn best voor doe. Ik sla linksaf langs de gracht en bestel een broodje in een café. Mijn lichaam kan proeven, denk ik terwijl ik wacht.
Alle liefdesliedjes die ik luister gaan over ons. Mijn lichaam kan luisteren, wist je dat al? I say a little prayer en I want to dance with somebody, nee, my body. I want to dance with my body who loves me. Mijn lichaam danst om mij heen als de aarde om de zon. Ik ben zo warm en licht vandaag dat er bloemen zijn gaan groeien.
Als ik een winkel passeer loop ik naar binnen. Niet omdat ik iets wil kopen, maar omdat ik iets wil zien. Stapels theedoeken en rijen koffiekopjes en ansichtkaarten in een rek. De mensen hier moesten eens weten wat ik allemaal kan, denk ik. Als ze zouden zien wat ik zie, écht zouden kijken naar hoe ik kijk, zouden ze mij zelf in de vitrine zetten.
Mijn lichaam en ik hebben samen heel veel meegemaakt. Mijn lichaam is heel ziek geweest, ze kon bijna niet meer ademen. Soms vond ik dat zielig, maar meestal was ik heel boos op haar. Ik heb mijn lichaam gehaat en vervloekt. We hebben tegen elkaar geschreeuwd. Dan zei ik dat ik wenste dat ik een ander lichaam had gehad. Ik voel een knoop in mijn maag als ik eraan denk.
Terwijl ik terug naar huis loop denk ik aan de toekomst van mijn lichaam en mij. Tot vandaag was het me niet eens opgevallen dat ik een lichaam heb en nu kan ik al niet meer zonder. Maar ik mag dan een beetje verliefd zijn, een hopeloze romanticus ben ik niet. Ik weet heus wel dat mijn lichaam niet perfect is. Ze zal me vast ooit weer teleurstellen. Mijn lichaam is tenslotte ook maar een mens. Maar als je zo lang zo dicht bij elkaar bent geweest, dan help je elkaar als het even tegenzit. Daarom weet ik zeker dat we altijd samen zullen blijven.
Als ik thuis kom ben ik zo moe dat ik als een zak aardappelen op de bank neerplof. Ik hoest een paar keer heel hard en daarna adem ik gewoon. Vanochtend nam ik twee roze vlindertabletjes en ze fladderen nog altijd rond in mijn buik. Morgenochtend neem ik ze weer. Voor altijd, hoop ik.