Kruisinfectie preventie
05/01/2022
Door Nienke Fijen
December, een maand van samenkomst. Is het niet met Sint, dan is het wel met kerst of oud en nieuw. Misschien zelfs beide of voor jou wel vaker. Het is een maand die bij velen geliefd is, maar bij mij thuis leidt samenkomst dit jaar tot spanning.
Nog meer dan ooit wordt er gesproken over aerosolen, ventilatie en afstand. Het is inmiddels de realiteit van onze maatschappij. In de CF-wereld werden deze maatregelen al gehanteerd, omdat behalve virussen ook bacteriën kunnen worden overgedragen via een nies of een hoest. Zo weet ik (bij toeval) dat de kamers op de polikliniek voorzien zijn van een speciale afzuiging (ventilatie), waardoor deze vrij snel in bezit kan worden genomen door de volgende (CF-patiënt), want als er iets is wat we allemaal vrijwel meerdaags doen, is het hoesten.
Nu vraag je, je misschien af; waarom kaart je dit aan? Zoals enkelen van jullie weten ben ik er één van een drie-eiige drieling. Samen hebben we een oudere broer, wie geen CF heeft. Statistisch gezien zou slechts één van ons vier CF hebben, maar het tegendeel is waar. Bij ons gold de regel drie staat tot vier.
Op dezelfde dag geboren, slechts enkele minuten verschil, dezelfde ouders, hetzelfde gen, de typische CF-symptomen en tóch, tegelijkertijd zo verschillend. Een verschillend lijf, inmiddels een verschillend leven. Mijn broer werkt voltijd, mijn zus volgt een thuisstudie, na eerder twee HBO studies niet te hebben kunnen volbrengen.
2022, het jaar dat we dertig worden, een mijlpaal, een droom, maar dit betekent ook dat we dertig jaar met CF leven, met ieder zijn obstakels en angsten, zeker nu antibiotica wegvallen. Is het niet voor de één, dan geldt het wel voor de ander, wegens verminderde efficiëntie (resistentie), een allergie of bijwerking. Het is een situatie waarin overdracht ongewenst is.
Het is goed om te realiseren dat je ook buitenshuis, zelfs thuis, zonder contact met een medepatiënt ziek kan worden. Het zit in ons DNA. Leven zit in en om ons heen, ook van de meest kleine en dus onzichtbare eenheden zoals bacteriën en schimmels. Zelfs een steriele kamer geeft je geen garantie. Echter, neemt dit het issue, de angst weg? Nee, niet bij mij. Vaak hebben we al genoeg aan onze eigen (long)flora en iets krijgen van een ander, daar waarvoor jezelf niet of nauwelijks behandeld kan worden, wil niemand.
Gelukkig zijn er de huidige maatregelen en zolang deze nageleefd worden, vrees ik niet. Hoest er iemand veel en per ongeluk niet in een tissue, dan hou ik gepaste afstand, zet ik een raam open (in de zomer) of ga ik desnoods heel even naar een andere ruimte. Angst komt bij mij in vlagen, waar ik helaas niet altijd de baas over ben. Het blijft een discussiepunt, een issue voor ons alle drie en de rest van het gezin, iets wat ons allemaal pijn doet, waar soms best een traan om wordt gelaten, zeker tijdens de donkere feestdagen. Wij willen elkaar ook platknuffelen en zorgeloos aan tafel kunnen lachen.
Het werd een kerst als nooit te voren. Mijn oudste broer keerde onderweg en halverwege huiswaarts nadat hij hoorde dat hij in contact was geweest met iemand met corona. De ijstaart die hij was vergeten, kon hij alsnog eten. Mijn zus en ik besloten in Leeuwarden te blijven, onszelf de reis te besparen en samen een kerstdiner te koken. Mijn drielingbroer en schoonzus zijn wel aangehaakt bij mijn ouders, maar al met al was het een gezellige kerst met veel onderling contact op afstand.