Gezond verstand
23/03/2022
Door Merav Pront
Twee weken geleden ging ik voor het eerst van mijn leven op wintersport. Met een grote groep vrienden en kennissen, was het plan. Maar toen kregen al mijn vrienden corona, een dag voor vertrek, en zat ik vervolgens op een berg in Duitsland in een enorm huis met vijf mensen die ik niet of nauwelijks kende. En wat was het leuk!
Ik ben urenlang een heuveltje op geschuifeld tot ik er zelfstandig vanaf kon skiën, heb kaasfondue gegeten uit een zelfgebouwde rechaud en ben op het nippertje aan de Duitse Autobahnpolizei ontkomen – maar dat verhaal is voor een andere keer.
Natuurlijk zou ik mezelf niet zijn als ik niet ook veel had nagedacht. Op de momenten dat daar tijd voor was, alleen op mijn tweepersoonskamer in bed of tijdens het tandenpoetsen als iedereen al sliep. Want hoe leuk ik het ook had daar op die Duitse berg, ik was me er ook ontzettend van bewust dat ik een risico nam. Een risico dat ik in mijn hoofd wel honderd keer heb afgewogen.
‘Besmettingscijfers lopen op vanwege terugkerende wintersporters’, las ik vlak voor vertrek nog op het nieuws. Ik bevond me voor het eerst sinds het uitbreken van de pandemie in een risicogebied en had daar helemaal zelf voor gekozen. Onverstandig, zei ik tegen mezelf tijdens het tandenpoetsen. Want in de skilift en tijdens de lunch, op de piste en ’s avonds met de groep op de bank; overal liep ik het risico ziek te worden. “Als we straks thuiskomen heeft iedereen van ons corona”, zei een reisgenoot tijdens het eerste ontbijt. Ik verslikte me hoorbaar in mijn koffie.
Misschien krijgt hij gelijk, dacht ik. Misschien krijg ik corona, een longinfectie en een antibioticakuur die niet werkt en lig ik straks thuis in bed, mezelf vervloekend hoe ik ooit zo stom had kunnen zijn dit risico te nemen. Ik weet nog goed wat onze premier ons aan het begin van de pandemie op het hart drukte: “blijf je gezond verstand gebruiken”. Maar wat betekent dat eigenlijk? Want zowel ‘gezondheid’ als ‘verstand’ zijn in hun interpretatie aan discussie onderhevig.
Met een boterham in de sneeuw met deze willekeurige groep mensen voelde ik mij zo veel beter over mezelf dan ik me in de afgelopen twee jaar had gevoeld. Ik voelde me leuk, avontuurlijk en welkom, alsof deze mensen blij waren dat ik bestond en ik daardoor dus ook. Opnieuw een mens na al die maanden alleen een lichaam te zijn geweest. Volgens mij is het helemaal niet gezond of verstandig om je voortbestaan zo in bescherming te nemen dat je niets anders meer doet dan dat: voortbestaan. Nieuwe medicijnen hebben mij een leven gegeven waarin ik kan reizen, sporten en plezier maken zonder mij ziek te voelen. En dan zou ik dat niet gaan doen uit angst om precies die mogelijkheden te verliezen. Alsof je je banden plakt om vervolgens nooit meer op de fiets te stappen, bang om ze weer lek te rijden.
Natuurlijk is de afweging niet makkelijk gemaakt. Ik weet nog steeds niet of ik de juiste beslissing heb genomen en zal me dat ook in de toekomst nog heel vaak moeten afvragen. Op de laatste avond had ik het erover met een van mijn reisgenoten, in een restaurant onder het genot van een bord Duitse pasta arrabbiata. “Ik vind het dapper dat je gekomen bent”, zei ze. Ik heb besloten dat ook maar te vinden.
