Bewegen, van dam tot dam
14/12/2022
Door Ron Wever
Sporten en bewegen is voor iedereen goed, dat weten we allemaal. Bij personen met CF staat dat vanaf het moment dat ze zijn geboren, meteen in een ander daglicht. Dan wordt er wanneer ze wat ouder zijn het woordje ‘moeten’ bijgeplakt. Simpelweg omdat het beter is om het vastzittende slijm los te kloppen of dat het los kan trillen door die beweging. Zo ook bij Roy.
Toen hij nog heel klein was, ruim 27 jaar geleden, leefden we nog in de tijd dat het slijm muurvast zat. Er was nog geen goede medicatie voor en het bezoeken van een fysiotherapeut om het slijm los te kloppen was een noodzakelijk iets. We deden dat kloppen ook thuis, tot er door de trilling daarvan wat slijm loskwam dat hij op kon hoesten. Natuurlijk bleef er heel veel nieuw aangevoerd slijm achter voor een volgende keer, maar het was in ieder geval weer iets.
Met speelse klop melodieën als o.a. de Radetsky-mars, waar wij de humoristische Tietekont-tietekont parodie van maakten, trommelden wij het slijm bij hem los. Zo kregen we het tóch weer met een glimlach voor elkaar, dat het “moeten” tóch weer leuk en redelijk “ontspannen” werd gemaakt.
Na zijn derde jaar, werd er een nieuw medicijn uitgevonden, waardoor zijn inwendige slijm in stukjes werd geknipt en dus makkelijker ophoestbaar werd. Bewegen kreeg direct zijn resultaat, nadat hij eerst door een groot spray-apparaat dat medicijn had ingeademd. Springen op de trampoline in de huiskamer deed de rest en maakte het bewegen ook weer leuk.
Eindelijk op z’n vijfde jaar op voetbaltraining, wat later op zaterdag zijn wedstrijden en zo kwam Roy lekker aan zijn beweging. Dat hij dan met regelmaat even moest stoppen om een hoestbui te verwerken kwam vaak voor. Maar toch, het plezier voerde de boventoon en dat hoesten en het slijm wat los kwam, hoorden er ‘gewoon’ bij.
In de tijd van het voortgezet onderwijs, ging Roy met vrienden op de fiets naar school. Gelukkig was daar de elektrische fiets en zijn we naast het voetballen ook samen begonnen met hardlopen. Dan liepen we ongeveer 3 á 4 kilometer om het dorp, afhankelijk hoe de vorm was. Zo kwam het ook met hardlopen regelmatig voor, dat we na een tijdje hardlopen even moesten stoppen, slijm ophoesten en weer verder.
In 2009 zijn we in training gegaan voor de 4 Engelse mijlen van de Dam tot Damloop, de kleine dus. Aangemeld bij de NCFS groep, zijn we toen ook sponsors gaan zoeken wat een geweldig succes werd. Bijna € 11.000,- hebben we toen opgehaald, bizar. Eind september 2009 was het dan zover en geweldig om mee te maken. We hebben toen meteen in de euforie de afspraak gemaakt om over 10 jaar de grote Dam tot Damloop te gaan doen….
In die 10 jaar daarna zijn we blijven lopen, meestal zo’n 2 tot 3 km. Dat was dan meer dan genoeg vanwege zijn conditie, welke lang niet altijd goed was. Zodoende was het niet altijd even makkelijk, omdat er ook een ‘moeten’ bij kwam kijken, om het slijm los te werken en om in conditie te blijven. We stelden met lopen dan ook doelen, liepen van lantaarnpaal tot lantaarnpaal om vervolgens een heel stuk te wandelen. Daarna weer verder en omdat we langs sloten liepen, soms ook ‘van dam tot dam’….
Eind 2021 zijn we in plaats van hardlopen gaan tennissen, omdat de conditie door nieuwe medicatie beter was geworden en we voor het leuke hebben gekozen in plaats van het moeten. Toen vervolgens het volgende medicijn kwam, begin 2022, ging de wereld op zijn kop en werd zijn conditie zelfs zo goed, dat we de afspraak van inmiddels bijna 14 jaar terug hebben opgepakt.
We hebben ons doel gesteld, januari gaan we beginnen met de voorbereidingen en trainingen, voor onze grote Dam tot Dam loop in september 2023. We dachten het eerst gewoon te gaan lopen, maar gaan tóch weer op zoek naar sponsors.
De reden? Omdat de NCFS, door alle mogelijk gemaakte onderzoeken óns, maar vooral Roy zoveel moois en goeds heeft gebracht. Daar gaan we sámen iets moois voor terugdoen, van Dam…..tot Dam.