Knallend het nieuwe jaar in
27/01/2021
Door Lauren van Dijk
Zo jongens, dit is weer een tijdje geleden! Maar daar ben ik weer. Hoewel ik eigenlijk nooit iets te klagen heb op CF-gebied en daar mijn blogs ook eigenlijk nooit echt aan wijd, hebben we vandaag een lekker CF-gerelateerd verhaal. 4 januari was het zo ver, mijn allereerste CF-opname. Dat ik lastig te prikken ben en dat de infuusnaalden niet zo lang blijven zitten, dat wisten we helaas al van mijn KNO-operatie van twee jaar geleden. Maar een Picc-lijn vond ik toch een behoorlijke brug te ver.
Het prikken van de eerste naald, door de beste dame van de longafdeling was helaas mislukt. Het echoapparaat kwam erbij en de anesthesisten kwamen aan mijn bed, na 2 pogingen en 7 vragen of ik ècht geen Picc-lijn wilde zat hij dan, eindelijk. Maar helaas binnen 24 uur was hij toch gesneuveld, hoewel dit te verwachten was, was het wel even een domper. Het onderwerp Picc-lijn werd weer aangesneden en mijn standvastige ‘Néé geen sprake van, geen discussie mogelijk’, veranderde in een misschien.
Ik besloot mijn blik CF’ers open te trekken om informatie in te winnen. Normaal bespreek ik alles met mijn zus die ook CF heeft en voor meer keuzes heeft gestaan dan ik. Zij heeft alleen de ervaring met een Picc-lijn niet dus moest ik informatie inwinnen bij andere ervaringsdeskundigen. Na verschillende Instagramberichtjes, en een facetime-sessie met het meisje dat twee deuren verder lag in het ziekenhuis, ging hij er toch maar in.
Hoewel ik normaal altijd wel een tof wijfie, stoere chick en geen watje ben, ging ik deze keer bevend en trillend het ziekenhuis door in mijn bed. Eenmaal bij de radiologie viel alles gelukkig helemaal mee! Een kleine verdoving, een beetje gesjor aan mijn arm en een klein half uurtje later zat alles en liep alles! Radioloog, bedankt.
Het spannendste van de hele kuur, was de kans op een Picc-lijn. Maar jongens voor mij was dit echt de beste en meest relaxte keuze. Voor mijn persoonlijke verpleging (mijn moeder) en zo nu en dan mijn eigen McDreamy (De liefste jongen die ook niet is gevlucht voor het leed dat infuus heet) was dit ook een stuk relaxeter, geen stress met kraantjes dicht en opendraaien of te hard doorspuiten van zoutwater. Thuis kon ik en mocht ik eigenlijk alles, ik kon wat uurtjes training geven als ik maar niet de gewichten zelf zou dragen en ik kon een beetje aan school werken en een “vissie” eten op de markt. Gelukkig mocht ik iedere dag dutjes doen, want poh mijn overdosis energie was op vakantie. Haha.
Een infuus is altijd een investering, het kost een hoop tijd, en je kan mensen de hele dag uitleggen dat je wel ziek bent maar niet ziek. Het verhaal van Ruben uit zijn decemberblog klonk ook helemaal bekend. Gelukkig mocht mijn infuus er vandaag uit en zijn de resultaten een dikke WIN! Dit ga ik maar vieren, want mijn Dry January liep van 4 januari tot maandag 25 januari.
Cheers op een heule goede Fev1.