Mijn cabaret
5 juni 2020
De aanloop naar deze column is lang. Ongelofelijk lang. De vermoeidheid slaat toe, na een dag vol beeldbellen. En eigenlijk zou ik nu in Lyon moeten zitten, voor het Europese CF-congres. De nieuwe ontwikkelingen te weten komen, sessies met mensen van over de hele wereld, met allemaal hetzelfde doel: CF de wereld uit langs de kortste weg. Altijd spannend en motiverend. In plaats daarvan kijk ik naar websessies en maak ik deel uit van ontelbare online meetings.
Als ik cabaretière was, had ik nu genoeg materiaal om van dat beeldbellen een avondvullende voorstelling in Carré te maken. Zoals vanochtend: ik log keurig een paar minuten voor de afgesproken tijd in voor een meeting met zeven mensen. Dan leun ik achteruit, om het volgende, voorspelbare ritueel gade te slaan: de mensen druppelen redelijk op tijd binnen, we noemen dat tegenwoordig vergaderhygiëne. Dan begint de klucht. Soms is er een korte klucht en soms een lange.
Vanochtend was het een lange klucht. ‘Kan iedereen mij horen?’ is altijd de eerst gestelde vraag. “Jaaaa, maar niet zién’, roepen drie mensen. Als dat hersteld is, gaat het geluid rondzingen. ‘Willen jullie allemaal je microfoon op mute zetten?’, vraagt de voorzitter. Er is altijd iemand die dat niet doet. Want hij hoorde de vraag niet.
De kat van Jacqelien is ook altijd in de buurt van haar laptop
Terwijl iedereen in het gareel raakt, propt iemand snel een halve boterham in zijn mond. De meeste mensen hebben geen idee hoe ze zichzelf in beeld brengen. Het gezicht van onderaf in beeld, is het ergst. Soms kijk je een paar neusgaten in. Of een ritmisch bewegende adamsappel bij het drinken van de koffie. Een enkele keer zie je een peuter snel buiten de kamer geduwd worden en altijd, echt altijd loopt er wel een kat door het beeld. De mijne doet dat ook trouwens. De hele dag ligt hij netjes achter de monitor. Laatst kwam hij even in beeld en keek toen recht in het gezicht van een Turkse kat, die hoorde bij de mevrouw van de Turkse CF-organisatie in Istanbul. Vervolgens vliegt bij iemand ‘de wifi eruit’ of wordt er aangebeld voor een pakketje. Je bent zo een kwartier verder.
Maar het went. Het zijn vermakelijke ongemakken, waar we wel mee om leren gaan. En het is zo fijn dat het kan, in deze tijd. Vanwege die anderhalve meter.
Die wil overigens maar niet wennen. Ook met die anderhalve meter kennen we korte kluchten en lange kluchten. Het is zo moeilijk een evenwicht te vinden tussen rationeel handelen en het volgen van je gevoel. In de supermarkt voel ik me nog niet altijd OK. Ik probeer het nieuwe spel, het nieuwe normaal goed te spelen. Maar er zijn valsspelers, die niet malen om hun eigen gezondheid en al helemaal niet om die van een ander. En toen ik laatst door een sliert wielrenners voorbij gefietst werd als wandelaar, sprong ik van schrik de berm in. Wat is OK en wat niet? Wanneer is ‘alert zijn’ terecht en wanneer is het een symptoom van angst en overbezorgd zijn?
Ik zie steeds dat beeld van de Dam voor me, waar twee ernstige issues op zo’n schrijnende manier met elkaar geconfronteerd werden. Racisme en COVID-19. Het is niet gek dat de aanloop naar deze column lang was. Het zijn verwarrende tijden.
Meer columns van Jacquelien
Elke twee weken schrijft Jacquelien een column over opvallende momenten die zij of haar collega’s meemaken bij de NCFS. Zo krijg jij een kijkje achter de schermen bij de NCFS. Wil je meer columns van haar lezen? Op de overzichtspagina hebben we ze gebundeld.