Zoektocht
23/09/2020
Door Nienke Fijen
Ik heb zojuist mijn zorgverzekeraar gebeld. Inmiddels ben ik een halve middag verder en wacht ik op antwoord. Nu blijkt namelijk dat fysiotherapie vanaf de 21ste behandeling volledig vergoed wordt, indien de behandeling te maken heeft met een chronische ziekte, die zich dan ook op de lijst “chronische ziekten” bevindt, in mijn geval dus – cystic fibrosis – . Echter, wel alleen als het toestemmingsformulier juist wordt ingevuld.
Ik ben inmiddels alweer geruime tijd in Nederland én alhoewel ik er tegenop zag huiswaarts te keren, wordt het nu opeens een paradijselijk genot. Althans, wel naar omstandigheden. Als ik de push up meldingen van de NOS mag geloven, bevinden we ons ergens rond twaalven. Ik heb mij ingeschreven voor een opleiding tot personal trainer. Misschien niet de allerslimste beslissing, wel de allerleukste! Binnen enkele dagen hoor ik of het doorgaat i.v.m. het aantal inschrijvingen, maar het gaat gebeuren én ik kan niet wachten.
Voor wie mij al langere tijd volgt of kent, weet dat ik al heel lang op zoek ben naar een bijbaan die bij mij past. Ik ben dan wel volledig afgekeurd, mijzelf erbij neerleggen kan ik niet. Ik mis passie, ik mis uitdaging, dat doel waarvoor ik mijn bed uitspring. Ik mis het om de deur uit te gaan, niet alleen voor familiebezoek, die koffiedate of dat geplande uitje. Focus ik mijzelf op dat wat ik niet heb of kan? Die vraag kan ik eerlijk beantwoorden met een – Nee – . Dat ik ziek ben, zie je niet, maar als ik ga stappen, heb ik die brakke zondag voor een week. Dit hindert niet, maar als iemand zegt dat het probleem bij mij ligt, omdat ik geen doorzettingsvermogen heb, dan raakt het mij diep van binnen.
Tijdens mijn studie aan de NHL (Noordelijke Hogeschool Leeuwarden) heb ik een cursus tot cocktail bartender gevolgd aan de European Bartender School (EBS) in Amsterdam. Ik wilde het leven vieren i.p.v. dealen met pubers die Frans moesten leren om er vervolgens enkele jaren later geen woord meer van te herinneren.
De flair, de mixologie, de bijbehorende historie en de gelaagdheid van de vele dranken en likeuren, die ‘s ochtends om 10.00 uur nabrandden in mijn keel; ik vond het geweldig! Op de milliliter de juiste hoeveelheid drank kunnen afgieten, binnen no-time, mét flair, de perfecte mix naar wens te serveren, dat wat een goal, dat was een missie! Laat mij maar zweten achter de bar, maar helaas! In de praktijk, toen ik ging solliciteren, was het met mijn lijf niet te evenaren.
De horeca bleef trekken. Nadat ik getipt werd voor zomers barwerk op een Franse camping, heb ik mijn kans gepakt. Dit hield ik twee weken vol, maar ditmaal, was een extra pillenkuur niet voldoende om vol gas achter de bar te staan en met volle dienbladen te blijven lopen. Ik heb twee maanden moeten herstellen en die plek in mijn longen is altijd nog voelbaar. Ik maar denken dat ik mij aanstelde als ik doodop na middernacht naar mijn hut liep, terwijl mijn collega’s nog wat nadronken. Stoppen was moeilijk!
De start van twee maanden herstel
Medicatie bij de twee maanden herstel
Na de zomer ben ik opnieuw de boeken ingegaan, op naar dat HBO-diploma. Wat ik echter heb gemerkt, is dat ik met de jaren steeds minder goed kon leren en mijzelf kon concentreren, (dat het parallel loopt met mijn fysieke conditie,) wat (erin) resulteerde dat studeren op een gegeven moment een hel of beter gezegd, alles behalve leuk werd. Dit is overigens niet de reden dat ik ermee gestopt ben, de meeste theoretische tentamens had ik inmiddels – in the pocket -. Stage werd het kantelpunt. Bovendien, mijn passie lag er niet.
Ondertussen had ik andere waarden in het leven; een sociaal leven welteverstaan, maar ook mijn lijf deed er meer toe. Mijn liefde voor sport, het plezier en profijt, dat ik daaruit haalde, werd groots! Dat er toen geen bel is afgegaan om daar iets mee te doen, begrijp ik niet. Ik zocht verder, naar een bijbaan, daar was ik immers naar op zoek, één die mij schikte. Ik heb er meerdere gehad, van ‘t werven van abonnees voor goede doelen tot het verspreiden van flyers, geen van alle blijvers, combi werk & CF, bleef een absolute uitdaging, net als vele andere zaken in het leven.
Nu, inmiddels enkele jaren verder, doe ik opnieuw een poging. De tijd is rijp. Langer wachten kan ik nog amper opbrengen. Ditmaal volg ik opnieuw mijn passie, want als ik één ding geleerd heb, is dat hetgeen wat mij heel ver brengt of misschien zelfs te ver. Spijt van alles dat ik gedaan heb, heb ik niet en als de zorgverzekering meewerkt, heb ik er alle vertrouwen in.