Wandelen
20/01/2021
Door Ruben van Vliet
Geen beweging is geen optie als je CF hebt (Overigens ook niet als je géén CF hebt, maar dat even terzijde). Maar aangezien ik niet naar werk mag reizen – en daar de gebruikelijke loopjes naar het restaurant of naar andere collega’s niet kan doen – niet kan zaalvoetballen, geen dagje of avondje eropuit kan en heel weinig met vrienden kan afspreken, is het een stuk lastiger om me aan dat mantra te houden.
Een paar keer heb ik geprobeerd om te fitnessen, ver voordat we kennis maakten met corona. Maar telkens ontdekte ik weer hoe oninteressant ik het vond, en stopte ik na een aantal maanden weer.
Dan zit er weinig anders op dan een stuk te gaan fietsen of lopen. Dus vol goede moed ging ik na een werkdag de directe omgeving ontdekken. Al snel bleek ik het wandelen fijner te vinden dan het fietsen. Maar na een aantal maanden had ik mijn stad – hoe mooi die ook is, want hup Maassluis! – wel gezien.
Een korte periode was de motivatie weg, maar toen kwam ik op een idee: ik heb een auto, waarom zou ik niet ergens naartoe rijden om daar een stukje te wandelen? Dus reed ik naar de Vlaardingse Broekpolder en liep een klein rondje. Tijdens het lopen realiseerde ik me dat ik een groot deel van het natuurgebied nog nooit had gezien.
Al snel had ik de smaak te pakken, en liep ik telkens andere (en iets langere) routes. Geen Vierdaagsewaardige afstanden, maar de magische tienduizend stappen zijn makkelijker gemaakt. Dat er op de zaterdagen meer mensen op het idee komen om de natuur in te trekken, is jammer, maar geen ramp. De anderhalve meter afstand is redelijk makkelijk aan te houden, en om het geluid van krijsende of dreinende kinderen te kunnen negeren heb ik altijd muziek in mijn oren.
Afgelopen donderdag besloot ik voor de afwisseling te gaan wandelen in een ander natuurgebied, dat in de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers werd gebruikt om bunkers te bouwen. Tegenwoordig worden die bewoond door vleermuizen, en dat mijn kennismaking met dit bos tijdens de coronalockdown is, daar kon ik de ironie wel van inzien.