Vragen
30/01/2020
Door Ruben van Vliet
Momenteel heb ik, grotendeels uit ijdelheid, een beugel. Daardoor kom ik regelmatig bij de ortho, of beter gezegd: bij de assistenten van de ortho. Zij hebben de fijne taak om in mijn mond te wroeten en de boel te verbouwen en aan te draaien.
En als ik dan als een vis op het droge achterover op zo’n stoel lig, komt er onherroepelijk een keer een hoestprikkel. Soms kan je die makkelijk laten verdwijnen door je keel te schrapen, maar soms kan je het moment benutten dat de assistent iets moet pakken door even te hoesten.
En als de assistent me niet kent, wat negen van de tien keer zo is, dan komt vaak de vraag: ‘Ben je verkouden?’
De vraag komt vooral voort uit onwetendheid, en ik heb ‘m ook al vaak genoeg gehoord. Boos ben ik er nooit om geworden. Altijd twijfel ik heel even of de waarheid vertel, maar in dit soort situaties antwoord ik altijd maar met ‘ja’. Zeker in deze winterse periode is het een geaccepteerd antwoord.
Als CF’er accepteer je al heel snel dat je van ‘buitenstaanders’ opmerkingen of vragen kan krijgen, zodra je hoest. Zeker in deze winterperiode vol virussen. Maar als de vragen uit interesse gesteld worden, kan ik me er niet druk om maken. En dat er soms een ronduit dommige of zelfs beledigende reactie tussen zit, dat is hooguit jammer.
Tot slot wil ik nog één opmerking noemen, waar ik nog steeds lachend aan terugdenk. Ik was op vakantie met een groep vrienden, waarvan niet iedereen wist wat ik had. En ik had al begrepen dat één van hen nogal scherp uit de hoek kan komen.
De eerste ochtend, na een nacht waarin ik zoals altijd nogal hoesterig ben vlak vóór en vlak ná het slapen, vroeg diegene: “Heb jij ebola of zo?” Het is een opmerking die jaren later nog steeds onder het mom van ‘Weet je nog, toen…’ wordt gememoreerd.