Tropenuitje
22/06/2022
Door Ruben van Vliet
Een rondje wandelen met collega’s kan best gezellig zijn. Maar een kleine week voor het zover was, kwamen de eerste weersvoorspellingen: het zou zomaar tropisch warm kunnen worden. Meteen had ik er een stuk minder zin in, want als de temperatuur in Nederland boven de dertig graden komt, voelt het meteen alsof je een stoomcabine bent binnengelopen. En aangezien ik door mijn CF al iets sneller last heb als ik in een benauwde omgeving ben, snap je waarom ik niet zo van de broeierige hitte kan genieten.
Toen ik voor het eerst de clichématige uitspraak hoorde dat het ‘in Zuid-Europa anders warm is dan hier’, geloofde ik dat niet. Warm is toch warm? En van de warmte ga je toch zweten? Waar zou anders de term ‘Spaans benauwd’ vandaan komen?
Maar het bleek toch te kloppen, merkte ik toen ik in 2013 voor het eerst in de zomer naar een Zuid-Europees land ging. In de Portugese hoofdstad Lissabon was het perfect zomers, dus ik was verbaasd om op een mini-matrixbord te zien dat het 33 graden was. Dit was inderdaad niet de 33 graden zoals ik die kende, waarbij ik altijd mijn natriumtabletten in de buurt moest hebben om het onvermijdelijke tekort aan te kunnen vullen. Want mijn zweet is zouter dan dat van anderen, en ja, dat komt door de CF. Niet voor niets is de zweettest de oudste manier om te kijken of iemand taaislijmziekte heeft.
Terug naar vorige week: uiteindelijk bleek het die vrijdag een graad of 31 te worden. Gelukkig kwam al snel het idee om de wandeling door het Haagse Bos te doen. Die ochtend kon ik nog profiteren van de airconditioning op kantoor, en na de lunch wisselde ik mijn veel te warme lange broek in voor een korte broek. Met een fles water en met voedsel dat óf mijn suikerspiegel óf mijn zoutbalans onder controle moesten houden ging ik van start.
In het bos bleek de temperatuur redelijk goed te doen, al waren er open plekken waar de wind gek genoeg totaal wegviel en de zon onbarmhartig op onze hoofden brandde. Het flesje water was allesbehalve overbodig, en het luxe broodje dat ik in de lunch had gehaald zorgde ervoor dat het suikergehalte in mijn bloed in elk geval niet te laag werd.
Na ruim anderhalf uur door het bos en langs één van de paleizen van de koninklijke familie kwamen we als groep collega’s bij de ‘finish’: een terrasje in de schaduw. Vermoeid van de inspanning bestelden we snel een drankje en proostten we op onze prestatie. Acht kilometer in tropische hitte was voor ons allemaal iets om trots op te zijn.
