Testing one two three
21/10/2020
Door Rosalie van Gaalen
In de herfst snottert iedereen er al sowieso meer op los. Nu in deze gekke tijden zorgt elk extra hoestje voor zenuwen, zeker als je CF hebt. Is het een gewone verkoudheid of toch corona? En moet je dan maar elke week door die teststraat?
In een eerder blog ‘een momentopname‘ heb ik verteld over het dipje in Dirk-Jan zijn gezondheid afgelopen zomer. Na ruim een week in het ziekenhuis mocht hij naar huis. Het bleek uiteindelijk een schimmel te zijn, waar hij ook thuis voor behandeld kon worden. Eindelijk, na maanden van benauwdheid, kon hij weer vrijer ademen. Met de longfunctie die na een paar weken ter controle volgde, was hij ruim gestegen en voelde hij zich weer top. Yes. Diezelfde dag nog kreeg hij alleen keelpijn. Nee toch, eindelijk fit en dan begint de ellende weer. Het werd de dagen erna alleen maar erger. Blaffen als een zieke zeehond en een paar dagen ook zelfs hoge koorts. Een vroeg griepje, een heftige verkoudheid of een dikke corona? Natuurlijk meteen getest, er zat een weekend tussen dus we moesten een paar dagen wachten. Ik kneep hem toch wel enigszins. Het zal toch niet?! Gelukkig was de uitslag negatief.
Echt opknappen deed hij alleen nog niet. Op een dag leek hij zelfs zo ziek en benauwd dat ik het niet vertrouwde en de CF-consulenten belde. Dirk-Jan protesteerde niet eens. Normaal had deze actie me mijn huwelijk gekost, maar dit gaf al aan dat hij niet ok was. Na snel beraad met de longarts moest hij met spoed naar de SEH. Wat een paniek weer in de tent. Na een uitgebreid onderzoek en longfoto’s mocht hij gelukkig in de avond weer naar huis. Parmantig zat hij die avond naast me op de bank. “Ik zei toch dat het niks was?“ Je zou ze toch af en toe.
De longarts vertrouwde het hardnekkige hoesten met benauwdheid toch nog steeds niet en wilde een bloedtest om te checken op antistoffen van corona. Dit testen kan pas tien dagen na de eerste klachten dus we moesten weer wachten en ook erna op de uitslag. Wederom stress. Maar weer kwam gelukkig het verlossende woord: uitslag negatief.
Je zou zeggen: nu is het wel klaar. Maar nee we gaan nog even door. Het hoesten leek enigszins af te nemen, maar laaide toch opeens weer op. Na een week had Dirk-Jan zijn longarts aan de lijn voor de uitslag van een sputumkweek en Dirk-Jan vertelde over zijn terugkerende hoest. Wat zegt de beste man? Nou laten we voor de zekerheid tóch nog maar een keer testen op corona, het zit me niet lekker. Ik vind de longarts fantastisch, dat even terzijde, maar hij heeft al voor heel wat stress in dit gezin gezorgd kan ik je vertellen.
Aangezien Dirk-Jan pas via de GGD de week erop in Goes terecht kon (we wonen in Den Haag!) mocht hij zijn sputum dezelfde middag nog in het ziekenhuis afleveren. Dan zouden we de uitslag vrij snel hebben. Met de verdenking van corona mocht hij niet zelf in het ziekenhuis komen. Dus aan mij de nobele taak het potje met slijm en spuug heen en weer te brengen tussen Dirk-Jan in zijn auto op de parkeerplaats en de CF-verpleegkundige in de hal. Op het zakje waar het potje in zat stond met koeienletters SARS en eronder COVID. Je snapt, de bezoekers in het Haga Ziekenhuis gingen met de groots mogelijke boog om mij heen terwijl ik heen en weer liep met dit potje spuug. Had ik zelf ook gedaan. Er zat wederom een weekend tussen. Op maandag weer het verlossende woord. Geen corona.
In vier weken tijd heeft Dirk-Jan dus drie keer getest. 1 keer bij de GGD, 1 keer met een bloedtest en eenmaal met een sputumkweek. Uiteraard is het heel goed dat zijn arts zorgvuldig is geweest en better safe than sorry. Maar ja, hoesten doet hij nog steeds en benauwdheid hoort helaas ook bij CF. Dus in principe kan je elke week wel testen. Dat is het rottige in deze tijd. Wij blijven in ieder geval goed opletten.
Ik ben heel benieuwd hoe andere CF’ers dit doen? Hebben jullie ook al veel getest?