Ruimteschip
01/04/2020
Door Stan Arts
Ongeveer twee miljoen kilometer per uur. Een beetje afhankelijk van het referentiekader. Zo hard vliegen we door de ruimte. Daar merken we niets van, want de grond onder onze voeten vliegt net zo hard. Het is slechts een interessante gedachte wanneer we eens rustig om ons heen kijken.
De meesten van ons zullen de coronacrisis noodgedwongen in isolatie door moeten brengen. Terwijl de wereld alsmaar sneller door raast en verandert, lijkt het onze levens misschien wel tot stilstand te brengen. Ook hier is dat maar schijn, want naast proberen om niet ziek te worden vraagt het nog veel meer van ons. Met een rotvaart onderweg zijn in onbekend gebied vergt sterke staaltjes stuurmanskunst.
Al vroeg in mijn jeugd vond ik tussen de boeken van mijn vader boeken over raketten en de ruimte. Ik droomde over hoe het er zou zijn en de krachten die er spelen. Nog steeds wil ik niets liever dan astronaut worden maar dat zit er voorlopig niet in. Alhoewel…
De ruimte
Een maand geleden heb ik de controlelijst voor de laatste keer nagelopen. Medicijnen, diepvrieskist afgevuld met boodschappen en een goede internetverbinding check. Aftellen is er niet bij. Lift off en ik draai de voordeur op slot. Niet zo spectaculair en ik ga weer verder met waar ik mee bezig was maar nu is het allemaal menens. Ondanks het voorjaar lijkt het donker. Geluiden klinken harder en het eten smaakt me minder goed. Astronautenvoedsel. Ik voel de noodzaak om regelmatig de systemen na te lopen. Op de metertjes te tikken en oplossingen te bedenken voor uitval.
Hoe zal het andere ruimtevaarders vergaan zoals mijn zus met CF of mijn ouders? Wat kan ik doen als zij averij op zullen lopen?
De afgelopen veertien jaar heb ik in mijn eentje in dit ruimteschip gewoond. Door veel testvluchten te maken ben ik erachter gekomen aan welke uitrusting het me ontbrak. Met een homegym en computers in elk vertrek was ik al een eind op weg. Daarmee kon ik grote afstanden overbruggen maar erg manoeuvreerbaar is mijn schip niet. Het is hier oorspronkelijk ook niet voor gebouwd en zo staat mijn servies bijvoorbeeld gewoon los in de kast. Echter komen er obstakels aan en hier moet ik een oplossing voor verzinnen.
Eenzaamheid is niet zo erg. Daar zitten ook positieve kanten aan, al voelt dat nu misschien niet zo omdat we hier niet zelf voor gekozen hebben. Het geeft ons bijvoorbeeld de ruimte om een stapje terug te doen en te observeren in plaats van deel te nemen. Daarmee kunnen we dingen beter overzien en leren begrijpen. Zo besef ik me nu dat servies vanzelf plakkerig wordt wanneer ik het niet was.
Het voelt een beetje vertrouwd en perioden van ziekte geven ons misschien een rare combinatie van eigenschappen. Waarbij we aan de ene kant zo veel en zo snel mogelijk willen leven maar aan de andere kant ook afzijdig kunnen zijn. Het één laat ons het andere misschien wel meer waarderen.
Wanneer weten we niet maar uiteindelijk zal er een nieuwe wereld opdoemen. Dan mogen we landen en wanneer blijkt dat we zonder gevaar kunnen ademen kunnen we ons ruimteschip verlaten. Dan zullen we ons des te meer realiseren hoe bijzonder dat is.