Loslaten
15/06/2022
Door Joon Postma-Sterken
Vorige week ging ik mee met Meijs op schoolreis. De school heeft als regel dat de hulpouders voor die dag gevraagd worden door de leerkrachten en dat zijn dan de ouders die regelmatig op school helpen. Zo worden ze dan ‘beloond’ door mee te mogen op schoolreis.
Bij ons is dat net even anders. Wij hebben jaren geleden, toen Meijs begon in de peuterklas, de afspraak gemaakt om áltijd mee te gaan op schoolreis. De verantwoordelijkheid van het nemen van haar pillen en in de gaten houden wat wel en niet kan, draag ik liever niet over aan een andere ouder. Heeft het met loslaten te maken? Ja zeker. Maar tegelijkertijd zou ik als ouder ook niet zo’n grote verantwoordelijkheid willen dragen voor een ander kind.
We wíllen dus zelf mee, maar eerlijk gezegd zou ik toch het liever anders zien want ik vind ik het ook een opgave. Natuurlijk is het leuk om op één van de leukste dagen van het schooljaar direct getuige te mogen zijn van al het plezier en lol die mijn kind beleeft, maar ik vind het ook altijd best een verantwoordelijkheid. ‘Raak ik niet iemand kwijt en heeft iedereen het naar z’n zin?’ spookt allemaal door mijn hoofd op zo’n dag.
Dit jaar voelde ik voor het eerst hoe het zou zijn als ik niet mee zou gaan. Ik zag Meijs van een afstandje, terwijl ze keurig en zonder opmerking van mij, haar pillen nam voor de lunch. En toen er een klasgenootje uitdeelde, hoorde ik haar zeggen dat ze hiervoor geen pillen hoefde. Zelfde gold voor het waterijsje dat later uitgedeeld werd.
En ik genoot er stiekem ontzettend van. Mijn groter wordende meisje die zo zelfstandig en stoer met haar CF omgaat. Ze weet wat en wanneer ze moet nemen en ze weet ook welke situaties voor haar niet goed zijn.
Ik merk het ook bij het spelen met vriendinnetjes en haar naar een kinderfeestje brengen gaat steeds makkelijker. Waar ik voorheen moeders uitvoerig inlichtte, vertel ik nu het hoognodige. Ik beperk het nu tot vragen als ‘Is er water, gaat er geschminkt worden en wat wordt er gegeten?’ En wat hierbij scheelt, is dat de meeste moeders van vriendinnetjes Meijs goed kennen en ze weten mij snel te vinden in het geval van nood.
Dus wie weet.. volgend jaar als ze in groep 6 zit, kan ik het loslaten. Tel ik keurig alle pillen af voor ze weggaat en zwaai ik haar uit terwijl zij in de bus zit. Maar dit jaar ging ik nog lekker wel mee. Met een clubje van zeven meiden zwierf ik door het pretpark. Het was prachtig weer en Meijs genoot volop. En ik ook 🙂