Liberté, Égalité, Fraternité
26/08/2020
Door Nienke Fijen
Het is dé maand, zeker volgens de astrologen. Afgelopen week, als ik het artikel mag geloven, kon je tot wel 42 vallende sterren per uur spotten.
Het tijdschrift LINDA.meiden ligt voor me. “Welkom in de hel die daten heet”, staat er op de opengeslagen pagina geschreven. Dateleed; het is heerlijk, het is verschrikkelijk en alles daar tussenin. Over een wereld gesproken, die continu aan verandering onderhevig is en waarbij de regels je bijster zijn, dan is het deze. Om maar niet te spreken over het #me-too gebeuren en de corona-impact.
‘Wie wil jij zijn?’ was de vraag in de aflevering – Zomergasten – met Carola Schouten. Wat heeft ons gebracht tot die ene vraag: ‘wat doe jij?’ Als kind worden we ermee groot gebracht. Mijn drielingbroer antwoordde op die vraag: RIJK! Helaas, dat antwoord werd door de meester niet goedgekeurd. Wat we doen of willen worden, blijft een relatief begrip. Hoe we iets doen of wat we we ermee willen bereiken, zegt zoveel meer. Wat is jouw drijfveer? Is het liefde? Is het passie? Een drang diep van binnen?
Eén van onze basisbehoeftes is om vrij te zijn, maar ook dat komt in het gedrang bij de meeste risicogroepen wat betreft het COVID-tijdperk. Het zien van vrienden, familie of een vlam, je eigen boodschappen doen, naar je sportclub toe, je werk of opleidingsinstituut. Waar trekken jullie als mensen met CF, de grens? Waarom is het in Nederland zo inconsequent en vrijblijvend?
Ik ben in Frankrijk en ik voel mij nergens anders zo veilig. Het dragen van een mondkapje is verplicht. Hier draag je je mondkapje niet alleen voor jezelf, maar met nadruk op het laatste; voor de ander. Alleen dan sta je sterk en ben je veilig. Vrijheid gebaseerd op egoïsme is geen vrijheid. De woorden van Emmanuel Macron? Ingeprent of niet, het respect en de solidariteit is er. Ook ik moet bijna weer geloven aan een niet zorgeloze, coronavrije zomer.
Het leven laat zich niet plannen, op (meestal) een apotheekvoorraad na. Waarom had ik niet meer medicijnen meegenomen? Wie had gedacht dat twee, normaal gesproken best behendige dames, dwars met de kano, klem op een dam kwamen te zitten? We waren nog geen twintig meter onderweg. Schaterlachend waren we de route aan het versperren. Nu begrijp ik waarom dat baantje aan de waterkant zo aantrekkelijk is.
Het is tijd om het struinen, het wandelen of rijden over zanderige, geasfalteerde, begroeide of besteende paden, gedag te zeggen. Nog heel even ga ik genieten van de toppen, de dalen en verborgen watervallen. Als mijn blog online komt, rijd ik met pijn in mijn hart naar huis, terug naar mijn hok, zonder een ongerept territorium, met mondkapje op, bij de tankstop en koffiemachine.
Een korte kaarsrechte flits bereikt mijn netvlies. Verbeelding? Het wolkendek ontbloot langzaam de sterrenhemel. De nacht is donker en warm, vol schitterende diamanten. Onweer dreigt in de verte. ‘Het was er een!’ Gevolgd door nog twee, brengt het aantal op een magische drie! Ik hoop op wonderen die zullen uitkomen, maar erop wachten zal ik niet.