Frankrijk
25/08/2021
Door Ruben van Vliet
In mijn vorige blog ‘Kleine stapjes‘ vertelde ik dat ik de vakantie naar Frankrijk op losse schroeven stond door de recente stijging in coronabesmettingen. Uiteindelijk is het toch gelukt om naar het land te gaan, waaraan wij Nederlanders de ‘uitvinding’ van het bourgondisch genieten toeschrijven.
Een van de hoogtepunten was ongetwijfeld Maisy Battery, een tot museum omgedoopte plek waar in de dagen na D-day fel werd gevochten tussen de Duitsers en de geallieerden. Bij aankomst was de vraag: mochten we zonder QR-code naar binnen? De coronatest van twee van mijn nog niet volledig gevaccineerde vrienden was inmiddels verlopen, en het mondkapje dat ik had meegenomen sneuvelde al op weg naar de kassa. Dus we waren even bang dat het bij een snelle blik vanaf het parkeerterrein zou blijven.
Toen we de vraag voorlegden aan de vrouw achter de kassa, begon zij in haar duidelijk overzeese Engelse accent een verhaal over de onzin van mondkapjes en toegangscodes voor een terrein dat in de open lucht lag. Lang verhaal kort: we konden doorgaan.
In het Rotterdam van Frankrijk – Le Havre – stapten we na een bezoek aan het voetbalstadion van de lokale trots een prachtige kerk binnen. In deze Sint Josephkerk weerkaatste elk geluid zo vaak dat de echo van de ene hoestje nog niet was uitgestorven toen ik de volgende hoestprikkel al weer voelde.
Gelukkig kreeg ik even later op het stadsstrand een gratis vernevelbehandeling. Door de harde aanlandige wind werden kleine druppeltjes zeewater mijn luchtpijp ingeschoten, waardoor ik in de daaropvolgende hoestbui een zoute smaak in mijn mond had.
Op Mont-Saint-Michel, behalve een toeristische trekpleister ook een geliefde locatie voor de Tour de France, werden mijn kuiten én longen op de proef gesteld. Voor degenen die er nooit geweest zijn: als je je auto tussen alle volgepakte middenklassers, proletenwagens en Peugeots/Renaults/Citroëns van trotse Fransen hebt geparkeerd moet je eerst nog een halfuur wandelen. Tenminste, als je net als ik te eigenwijs of te trots bent om de shuttlebus te nemen.
Op het eiland zelf is geen straat waterpas, dus klinkt de ‘mont’ in de naam van het eiland je ineens heel plausibel in de oren. Daarbij komt dat je binnen de poorten verplicht bent om een mondkapje te dragen, dus had ik een paar extra adempauzes nodig. Maar wow, wat is het een indrukwekkende plek!
Kortom, het was ondanks de stress vooraf en de wisselende duidelijkheid rondom de maatregelen een heerlijke vakantie in Frankrijk.