Een jaar later
08/04/2021
Door Lauren van Dijk
April, alweer. Precies een jaar geleden zat ik in quarantaine bij mijn ouders. Ik stelde me voor hoe we hier in oktober of november op terug zouden kijken. HA JAMMER. Ik volgde mijn tweede halfjaar Journalistiek online, tinderde erop los (ja zonder daadwerkelijke dates) en mijn enige uitje was naar de achtertuin. Ik schreef een blog over wanneer ik iemand vertelde dat ik CF heb en dat ik me druk maakte wanneer ik in een winkel een kuchje mijn luchtpijp uit drukte. Ik schreef hier zelfs nog een blog over: Doe wat je kan.
We hebben een redelijk normale zomer gehad, waar ik geregeld op het terras zat, veel werkte, tinderde en een date had, of iets meer. Ik merkte dat het me iets minder boeide om te vertellen dat ik CF heb, dat veel makkelijker deed en er weer luchtiger over gedaan werd wanneer ik kuchte.
April, alweer. Dit jaar is er enorm veel veranderd, maar eigenlijk ook weer helemaal niet. We zijn uit een sneltrein gestapt die ons van werk, naar de sportschool, naar vrienden en naar bed bracht en dat dan de volgende dag weer opnieuw. De toestand rondom corona is nog steeds hetzelfde. De reden dat mijn blog een dagje later is, is omdat ik gisteren een tour de SEH mocht maken. Hier hoorde ik wat cijfers in de gang. De andere Rotterdamse ziekenhuizen waren behoorlijk vol en voor de deur stonden een aantal ambulances met COVID-patiënten. Ik werd weer even met mijn neus op de feiten gedrukt dat het echt nog niet minder is met deze toestand en dat we echt weer even de regels in acht moeten houden. Je wilt je niet voorstellen dat je een SEH-plek nodig hebt maar dat niet gaat omdat er teveel mensen met een monsterlijk virus behandeld moeten worden.
Ook de situatie rondom school is enorm veranderd. Tijdens de eerste lockdown hunkerde ik enorm naar normale lessen op school. Sinds maart 2020 ben ik nog drie keer in Utrecht geweest en hoe leuk het ook was om mijn klasgenoten te zien, ik liep hier altijd met een dubbel gevoel. Ik wilde heel graag in het schoolgebouw zijn maar ook weer helemaal niet. Het studeren in deze tijd is verschrikkelijk. Ik had geen ‘feeling’ met de lesstof en ik vervloekte Teams tot op het bot. Ik kon me er niet toe zetten om weer een onderzoek te doen waar ik helemaal geen zin in had, of weer een interview via dat vervloekte Teams te houden. Ik ontsnapte aan alle schooluren door meer te werken. Ik moest meer mensen om mij heen hebben en weg van de woonkamer.
Ik schreef mij in oktober in bij de Kamer van Koophandel als ByLauren voor personal training en dat begon te groeien. Ik greep iedere potentiële nieuwe klant aan en het werd me duidelijk dat dit het liefste is wat ik doe. Ik ben een 24-jarige zelfstandige personal trainster die heel goed weet waarom een gezonde levensstijl belangrijk is en dit uit te oefenen op ieders eigen niveau. Ik mag zelfs over twee weken mijn eerste sportevent organiseren in samenwerking met een Brunch bar.
Ik heb mijn tinderdate verteld dat ik CF heb en dit al voor date 4, wat eigenlijk mijn standaard was zoals te lezen in mijn blog van vorig jaar mei. Hij heeft McDreamy gespeeld tijdens mijn opname en gisteren zat hij heel stoer met mij op de SEH. Ik had hem verteld: het is nooit saai met mij. Ik denk alleen dat hij daar een andere gedachtegang bij had dan de muren van het Erasmus. We hebben wel afgesproken dat het spannendste uitstapje dat we voorlopig gaan maken een restaurant is. Want mijn verkering en ik zijn nog nooit samen in een restaurant geweest.
April 2021, ziet er dus heel anders uit maar ik denk zo slecht nog niet.