Dipje?
24/03/2021
Door Nienke Fijen
Dagen waarop vogelgeluiden mij langzaam doen ontwaken, maken mij blij. Net als basisschoolkinderen die iedere ochtend mijn slaapkamerraam passeren en zinnen als “Daag papa, ik hou van jou!” schreeuwen. Zij mogen weer, nu wij nog, alleen dan niet naar school. Wat pak jij het eerst op?
Precies een jaar geleden trok ik bij mijn broer in, in Zwolle. Een nieuwe stad, een nieuwe start. Hà, dat had ik gedacht! Mijn auto is nog steeds mijn nieuwe thuis, mits mijn energie het toelaat, wat vaker niet dan wel het geval is. Leeuwarden is voor velen jaren mijn thuisbasis geweest, met Orléans (buitenlandverblijf in Frankrijk) en Amsterdam (bartenderavontuur) als tussenstop. Liefde maakt blind, waarna Lelystad volgde. Dat stadje bezit de leukste roeivereniging die er is, welke ik zéker nu mis.
Vier volle jaren heb ik tussen twee steden in geleefd, de liefde deed mij heen en weer hoppen van Leeuwarden naar Lelystad en vice versa, wat mij nergens meer echt deed wortelen. Na een jaar samen te hebben gewoond in Lelystad, besloot ik mijn koffers te pakken. Dat was enkele maanden nadat ik mijn eigen appartement in Leeuwarden had opgezegd. Mijn toekomst kreeg een nieuw, blanco vel. Heerlijk, maar ook confronterend.
Hoe graag ik ook zou willen, ik kan mijzelf niet uit deze situatie werken. Dit bedoel ik letterlijk. Ik kan geen geld verdienen om op eigen kracht een woonruimte te huren. De prijzen zijn te hoog en de wachttijden voor een sociale huurwoning te lang. Ik ben afhankelijk van de staat en mijn familie. Zonder hen stond ik op straat of moet ik op kamers waar tegenwoordig pittig hoge prijskaartjes aan hangen. In steden waar ik het de moeite waard vind, hoef ik het niet te proberen.
De verkiezingen en mijn tweede verjaardag in lockdown komen eraan. Tegen de tijd dat mijn blog online komt, zijn de stemmen geteld. Ik hoop dat ieder van jullie naar de stembus is geweest, want wat is het een jaar vol absurde veranderingen geweest, welk tegelijkertijd stagnatie kent. Tijden waarin mensen met CF een hardere lockdown dan gemiddeld kennen, waarin we wachten op een medicijn waardoor we de wereld kunnen laten zien wie we zijn en wat we kunnen, zonder van een ander afhankelijk te hoeven zijn. Ik ben in mijn nieuwe stad niet verder gekomen dan de plaatselijke garage en fysio.
De lockdown doet mij Tinderen… Ik ben het zat om op Tinder over – werk – te liegen. Ik wil het niet meer. Als ik zeg wat ik heb, zonder dat ze mij kennen, word ik ontmatcht terwijl een gezond iemand de volgende dag kanker kan hebben. Tinder, het najagen van het perfecte plaatje, terwijl perfectie niet gelijk staat aan geluk of hoe geweldig het leven is. Toch begrijp ik ze, deels.
Het is ons instinct en CF is geen vrijbrief voor andere ziekten. Als ik in deze tijd jonge gezinnen zie genieten of het meisje in mijn straat “Daag papa, ik hou van jou!” hoor roepen, denk ik: “Damn, ik ben bijna 29 en waar sta ik?”. Toch zou ik met niemand willen ruilen. Ik ben blij met wie ik ben en wat ik tot nu toe bereikt heb, maar dit wilt niet zeggen dat het af en toe slikken is.
Nu ik dit van mij afgeschreven heb, is het weer tijd om te genieten van wat en wie ik wel heb. Kop op, blijf hopen, streven en vechten voor beter, zonder jezelf of een andermans leven met die van jou te vergelijken. Jij bent jij en dat is je kracht, inclusief die delta 508! Onze dalen kunnen diep zijn, maar eenmaal op de top is ons uitzicht des te mooier. Heel cru tegelijkertijd, maar wel de werkelijkheid. Begrijp mij niet verkeerd, ook ik hunker naar genezing of een vooruitgang in kwaliteit van leven, maar we zullen ermee moeten dealen.