Bali, corona en CF
08/04/2020
Door Nienke Fijen
Sinds een paar dagen volg ik het nieuws van thuis. Het coronavirus lijkt nu ook in Nederland om zich heen te slaan én ik moet zeggen: de Hollandse corona-angst bereikt mij in Indonesië. Waarom is het nog niet ‘gedetecteerd’ in het Balinese massatoerisme, dit multiculturele bestaan?
1 Het klimaat, dat o.a. kon zorgen voor een minder snelle verspreiding, het virus al dwarrelend in de buitenlucht of zich bevindend op een oppervlak.
2 Bijna alles is of bevindt zich in de buitenlucht.
3 De arme bevolking. ‘Weet je, ik skip die arts!’
4 Uit angst voor de gevolgen van vele inkomsten en het gebrek aan de gezondheidsvoorzieningen.
5 En tja, je laat je vakantie toch niet verpesten door een zorgeloos griepje?
6 Of is het toch die perfecte screening op het vliegveld, waarbij de gezondheidsverklaring zonder enige check in je handen wordt geduwd?
Natuurlijk heb je ook te maken met incubatietijd. Mensen zonder of nauwelijks opmerkelijke ziekteverschijnselen, die geen alarmbellen doen rinkelen. Maar bij mij gaan ze af!
Ik hoor hier soms zoveel mensen hoesten en proesten, dat ik als persoon met CF totaal niet opval. Ik was bang dat juist ik als lopende coronapatiënt zou worden aangezien, maar nee hoor. Ik word hier panisch en het lijkt de omgekeerde wereld. “Hallo longafdeling 9A!” Uit dit beleidloze café vol jonge snuiters ben ik weg! Ik hop wel naar een afdeling zonder zieken, want aan mijn dubbele delta 508 heb ik al genoeg!
In veel gevallen denk ik dat de corona-angst zwaar overdreven is, maar er zijn toch echt uitzonderingen.
Bali kan zelf niet testen op COVID-19, heeft een slechte gezondheidszorg en soms (of eigenlijk altijd) moet je gewoon je gezonde verstand gebruiken. Dit kan niet goed blijven gaan en als het eenmaal zover is, ben je te laat!
Je raadt het al, ik heb mijn koffers gepakt. Tien dagen eerder dan gepland en eigenlijk kwam dat best goed uit. Fysiek was ik op, ook al pakte ik mijn rust en deed een gezond persoon waarschijnlijk vijf activiteiten meer per dag.
Nu ik dit schrijf, zit ik in mijn open slaapkamerraam. De quarantainetijd schept overeenkomsten met eerdere dagen. Dagen waarop ik niet de energie had voor een vrijdagavondborrel, een feestje, een sportieve activiteit of een hobby. Dagen waarop het huishouden en koken eigenlijk al teveel was. Had ik dit wel, dan was ik alsnog vaak alleen. Want mijn leeftijdsgenoten werken en zijn student af. Misschien klinkt het voor veel mensen als muziek in de oren om niet te hoeven werken, maar het niet kunnen is iets heel anders, wat het geheel in een compleet ander daglicht zet. Zie het als een quarantaineachtig leven met af en toe COVID-19, welk de ene keer licht en de andere keer zwaar kan vallen, want immuun word ik niet. Hoe houd jij je ‘pyjamaleven’ leuk, zinvol en productief na dag veertig?
Inmiddels ben ik hersteld van mijn reis. Bevind ik mij in een nieuwe stad, een nieuw huis en dus ook een nieuwe slaapkamer. Heeft broerlief mij van Schiphol gehaald met veel warme kleding, sportbenodigdheden, medicijnen en liters (medische) alcohol. Ben ik gelijk verhuisd. Heb ik de energie om aan mijn conditie te werken én gaat het fysiek goed op mijn bilspierpijn na, van een online live bijgewoonde HITT workout. Ik ben fan! Initiatieven die als paddenstoelen uit de grond poppen. Ik voel mij minder alleen dan ooit tevoren, want die gemeenschappelijke quarantaine schept een band. Ik zie en voel zoveel liefde om mij heen. Het tegenovergestelde echter ook, pijnlijk en heel erg frustrerend. Laatst zei ik tegen mijn moeder (betreffende mijn gezondheid): ‘het gaat nu goed en dat is alles wat ik nodig heb!’, net als een veilig thuis. Vandaag las ik de quote: ‘in onzekere tijden, wordt zichtbaar wat echt belangrijk is’. Dat kan ik alleen maar beamen.
Nienke